Er zijn drie soorten leugens: leugens, grove leugens en statistieken. En aan de vooravond van een verkiezingsjaar is van een zittende regering niets minder te verwachten dan een modeshow van alle goeds en moois wat hun beleid allemaal wel niet aan mooie cijfertjes heeft gebracht.

Gokverslaving is een ernstig probleem in Suriname. Jong en oud stromen als zombies de vele casino’s en gokkantoortjes in en uit en houden een munt in de zak voor kraskaarten. Het is een bekend beeld: de zwarte en oranje verf over een hoekje van de buurtwinkel op de hoek. En de bekende letters die symbool staan voor verslaving en schoonwassen van wat krom verdiend wordt.

De districtscommissaris van Paramaribo Noord-Oost, wil dit probleem aanpakken en heeft verkondigd, dat de gokkantoortjes minder en minder moeten worden. De openingstijden worden aangepast en er komen geen nieuwe meer bij. Tegen overlast wordt opgetreden door middel van sluiting. Dat kan zo zijn, hoewel de eigen ogen een ander straatbeeld vertonen.

Maar zelfs als het zo is, raakt het niet de kern van het probleem. Achter de kantoortjes gaat een heel online netwerk schuil, met een eigen app en de mogelijkheid om tegoed naar elkaar te verzenden. Belastingvrij en zonder BTW, wordt een schaduweconomie onderhouden, die vaker voor informaliteit en zelfs illegaliteit wordt ingezet. En zelfs als de app bedoeld wordt waar die voor is, wordt er regelrecht in de hand gewerkt dat er meer vergokt wordt, dan het gebeurde toen de gokkantoortjes op een hoogtepunt waren. Ongeacht de openingstijden van die kantoortjes, kan er online 24 uur lang gespeeld en verdiend worden.

Dan zijn er nog gokhallen die begonnen als kantoortjes, maar nu grotere machines hebben, zitplaatsen, van buitenaf bewust ontworpen zijn op een manier waarop niet bezoekers, in woonwijken, niet goed kunnen zien welk gedeelte voor kansspelen bedoeld is en welk gedeelte nog bij een winkel of magazijn hoort. In feite volledig digitale casino’s, zonder behoorlijke controle van leeftijd of verslavingsstatus. En aan de verslaving zelf, is er vanuit de districtscommissariaten en buurtmanagers van politie, geen sociaal werk of begeleiding, geen beleid tot ontmoediging en geen vangnet. De aandacht vestigen op het aantal kantoren is dus een mooi verhaal voor verkiezingen, maar te simpel en niet effectief.