Na een flink pak rammel, overgoot de basja de tot slaaf gemaakte met zout water. Tegelijkertijd ontsmetting en verdere marteling viel de overlevers ten deel. Zo ziet het steunend volk van Suriname, het nieuws van de voorwaarden voor de zevende tranche aan IMF miljoenen tegemoet.

Hoewel de regering en Centrale Bank het sprookje hoog willen houden dat wij ons eigen recept voor ons eigen medicijn voor tien jaren Hoefdradonomie hebben voorgeschreven en wij onze dresi nu ‘vrijwillig’ slikken, is de bittere smaak steeds moeilijker als eigen keuze door te slikken. Het nieuws dat een overheid die zo bar weinig voor iedereen behalve de superrijken gedaan heeft, in de vorm van OMO’s en ‘publiek-private samenwerking’ zonder publiek voordeel, ook zelf toegeeft honderden miljoenen te veel uit te geven, is zout in onze wonden.

Het nieuws dat de OMO’s, de halfbroer van monetaire financiering, nu alsnog voor rekening van koopkracht en belastingbetaler komen, want SRD 8 miljard van de staat moet afbetaald worden aan de (dood)bloedende moederbank, is zout in de wonden.

Het nieuws dat de begroting, met een werkelijk tekort van 11 procent en een geadverteerd tekort van 3 procent, in realiteit een propagandastunt blijkt te zijn geweest van een regering die wist dat ze nooit zouden binnenhalen wat ze op papier zette toen men begrootte, is zout in de wond.

Maar het meest brandend voor de loonslaven van de winstkolonie is wel, dat IMF loonsverhogingen ‘vrijwillig’ afraad aan de regering op een moment, dat grote delen van de bevolking al niet rondkomen en verder voorschrijft dat de stroomtarieven ‘vrijwillig’ verder omhoog moeten. Terwijl het gezond en efficiënt maken van EBS als bedrijf nog altijd in handen blijft van een grootverdiener die politiek bloed als hoofdreden voor de functie moet aanvoeren.