Het eerste wat peuters op school leren, is onderscheid naar omvang: klein, kleiner, kleinst, groot, groter, grootst. Om de problemen bij SZF te begrijpen, is het belangrijk om te weten waarom het als speelgoed van de politiek altijd zo een lievelingetje geweest is. De politiek heeft er namelijk veel baat bij als de burger twee dingen niet kan: onderscheid maken naar omvang en weten hoeveel centjes er in een speelgoedspaarpotje rinkelen. Of beter gezegd, hoeveel centjes uit een toverspaarpot kunnen rollen, wanneer ermee gespeeld wordt. SZF is groot. Heel groot. En de politiek maakt SZF vies, heel vies.

Bouterse leek soms een duizendpoot met alle geluk van de wereld. Tegenover politici die tweedimensionaal hun stukken op het dambord verschoven, was hij een goochelaar die van zijn kant kon slingeren met allerlei onverwachte dingen. Dood, verderf, geweld, brandstichting, toevallige zelfmoordgevallen, het duiveltje leek gewoonweg altijd op zijn schouder.

Dat heeft natuurlijk veel te maken met de magneet voor vleesgeworden kwaad dat hij en zijn stelsel van straffen en belonen, een bestuurscultuur durfde te noemen. Een televisiestation waar een videoarchief van alle misdaden gehuisvest wordt, gaat niet zomaar in lichterlaaie op. Daar heb je brandstichters voor nodig. Pyromanen het liefst. Het type met Ceasar Nero’s kronkels dat misschien huilend naar het platbranden van een historische koloniale vergaderzaal komt kijken, als de drukte zich verzamelt, maar het zelf aangestoken heeft. Voor een mysterieuze dood bijvoorbeeld, kan je best een inspuitende rat gebruiken die het toevallig overlijden faciliteert.

Nergens zat het zo vol ratten als in het SZF. Een criminele leiding vermengde op een ziekelijke manier partijpolitiek met promoties op basis van nepotisme en het tolereren van seksueel molest. Analfabeten konden er opklimmen tot droomfuncties, zolang ze bereid waren ook de nachtmerrie van een directeur te beklimmen. Ondertussen werd de operatie misbruikt om medicijndistributeur, apotheker, IT-aanbieder en zelfs horeca-exploitant te spelen. Alles waar de regering een toverstaf voor nodig had waar ‘volksgezondheid’ op stond, werd SZF voor misbruikt.

Ondertussen wuifde kandidaat Santokhi in verkiezingstijd op de voorgrond met de honderden miljoenen aan verkwisting, vanuit de oppositiebank. En in de achterkamertjes met de topjobs bij SZF als zoethoudertje voor ondersteuning. Hij heeft de functie aan meer personen in het vooruitzicht gesteld, dan hij zelfs met de Nederlandse ambassadeursfunctie deed.

De B-klasse parade aan friends, family en todobere’s die hij er vervolgens op afstuurde, was behalve etnisch droevig, even moreel ongeschikt als zorg ondeskundig om ooit iets behoorlijks te maken van het holletje van de vers verjaagde rat.

De analfabeten die dachten verlost te zijn van vieze vette directievingers, kregen er nieuwe voor in de plaats. Social media en virale berichten stonden bol van escapades in het binnenland of op het SZF-terrein, soms compleet met beeldmateriaal. En ondertussen werd het dekkingspakket voor patiënten minder en minder. Op sommige plekken is de SZF-patiënt niet meer welkom. Op andere plaatsen moet voorgeschoten en bijbetaald worden. Medici en zorginstellingen ervaren achterstanden van honderden miljoenen SRD’s, terwijl de leiding van SZF hen onheus bejegent. Protestmaatregelen duren al weken. En het vertrouwen in de leiding is inmiddels door de medici publiekelijk opgezegd.