De grijpgrage handen van tal van lieden in directiestoelen zijn bij tal van organisaties, waaronder de overheid zelf, het bankwezen en de zorgsector, niemands echte hoofdpijn gebleken. Het Openbaar Ministerie was alleszins comfortabel om bekend te maken dat het ‘oh zo graag’ had willen optreden, maar dat de wetgeving de tools niet snel genoeg had aangereikt. Dat lastig, pesterig, legaliteitsbeginsel nou ook.

Toezichthouders? Ja, die kunnen eigenlijk ook niet zo heel veel met geruchten, het moet allemaal zwart op wit in meldingen staan en het liefst, als het kan, zelfs in een aangifte, waarvoor het slachtoffer meerdere keren het politiebureau moet bezoeken en meestal met mannelijke agenten geconfronteerd wordt in een omgeving die allesbehalve vertrouwd aanvoelt, met vragen waarvan de antwoorden allesbehalve vertrouwelijk behandeld worden en waarvan het zomaar voorkomt, dat een genie bij de recherche een ‘confrontatie’ met de dader arrangeert.

Het is maar goed om te weten dat het ministerie van AWJ, comfortabel aanvullend gehuisvest in een voormalig hotel met werkkamers met uitrusting voor van alles en nog wat, maar helaas, vanuit een gedempt zwembad, ernaar ‘streeft’ klachten onpartijdig te behandelen. Nadat een ontevreden klager met vuurwapengeweld heeft gedreigd, heeft AWJ nu een afkeer van geweld kenbaar gemaakt en aangegeven, de veiligheid van bezoekers en medewerkers de hoogste prioriteit te geven. En hoe, vraagt u zich misschien af. Wel, door de justitiële autoriteiten op de hoogte te stellen en samen te werken met de politie. Dezelfde justitiële autoriteiten, die in de afgelopen maanden roof na roof en moord na moord hebben laten gebeuren, zonder al te veel veroordelingen. En dezelfde justitiële autoriteiten, die de varkens in de stallen hebben laten zitten en sedert de aanname van de Wet Geweld en Seksuele Intimidatie Arbeid een wonderlijk totaal van nul veroordelingen onder deze wet heeft gerealiseerd in twee jaar tijd. Wat voelen wij ons allemaal toch plotseling een stukje veiliger, dames en heren.