Het Constitutioneel Hof heeft de verhoging van de waarborgsom uit de weg geruimd. Hoewel het combinatieverbod en de flinterdunne bedekking van campagnefinanciering nog altijd het speelveld ongelijk in het voordeel van de oude politiek laten, is een belangrijk obstakel voor deelname aan de verkiezingen voor kleinere partijen, weggenomen. Hetzelfde instituut maakte ook de weg vrij voor het landelijke evenredigheidsstelsel dat later bij wet aangenomen is. De ideologen en idealisten in Paramaribo hoeven dus alleen maar de ivoren toren af te dalen, zich onder de kiezers te begeven en gebruik te maken van het feit dat ook voor de oude politiek, dit stelsel nieuw is. In zekere zin is er meer dan ooit sprake van beginnelingen op ieder niveau. Natuurlijk is dat theorie en verschilt de praktijk. De naamsbekendheid, de legitimiteit die komt met eerder geregeerd hebben, de generaties aan etnische indoctrinatie en het netwerk aan donoren en diplomatieke connecties, die legitimiteit geven aan de kandidaten, positioneert de VHP, NPS, NDP, ABOP en PL op een hele andere manier, dan de volkomen nieuwkomers of de net wel /net niet klasse van eeuwige bruidsmeisjes.

Maar twee belangrijke excuses zijn op de brandstapel beland en de mate van ontevredenheid met het trage herstel (als van herstel gesproken mag worden) en de herderloosheid van de paarse schapen, zouden vruchtbare arealen moeten opleveren voor de ideologen en de idealisten. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat er nog bitter weinig te zien is, vrij laat in het politieke seizoen. We zien en horen de praters in de praatprogramma’s. Maar een combinatie van formaat, kunnen we nog niet herkennen. Zelfs drie op een rij of vier op een rij lijkt veel gevraagd. Terwijl het een theoreticus behoorlijk wat moeite zou kosten om de denkverschillen tussen A20, DOE, SPA, PRO en STREI! op een rijtje te zetten.

Er zou hen weinig in de weg moeten staan om samen wat slingers op te hangen, ballonnen op te blazen en een rijtje te vormen aan de zijkant van het podium. Maar zelfs als men het pad alleen bewandelt, zou het toch niet zo dramatisch moeilijk moeten zijn de kikkers in de kruiwagen te houden? Wat is er zo moeilijk aan een Serena Essed of een Pakittow binnen de gelederen te houden, als er niet eens een zetel of een ministerie onder het beheer valt, om een behoorlijk ‘overloop’ risico in het leven te roepen? Tot slot zien wij vooral de kleine partijen en de nieuwe politici niet op straat. Nergens in het straatbeeld zien we een huis-aan-huis beweging, een meet-the-people campagne, een ‘Centrale Markt’ wandeling, een religieus huichelfestijn van iedere denominatie al biddend en zingend bezoeken. Geen enkele sociale media pagina doet veel meer dan feliciteren met dezelfde feestdagen waarvan men vindt dat die als vrije dagen afgeschaft zouden moeten worden. En zelfs een moestuintje bij een schooltje, een dagje soep koken met de oudjes of een verkeersveiligheidslesje doet men liever in de ‘apolitieke’ kleuren van de serviceclub dan in de partijkleuren. Anders gezegd, heel wat oranje lichten lijken op groen te springen voor een nieuw geluid en een fris gezicht. Maar de meeste daarvan lijken nog huilend en jammer achter een torenraampje te zitten en te klagen over hoe oneerlijk het politiek speelveld niet voor ze is.