Na jaren van mak doorslikken en herkauwen wat de VHP-propagandamachine over minister Ramdin te vertellen had, is Suriname eindelijk aan het ontwaken en gaat kijken naar wat er in vier jaar buitenlands beleid en internationale business, precies gerealiseerd is. De felle schijnwerpers van Bakana Tori gasten, PALU-voorzitter Jim Hok en diplomaat en voormalig hoofd Protocol op het Kabinet van de President, ambassadeur Rose-Ann Franklin, hebben de aaneenschakeling van de alledaagse middelmaat, op zijn zachtst gezegd, aan het licht gebracht. Eerst waren daar de vernietigende conclusies van de Rekenkamer, hoe BIBIS met staatsmiddelen omspringt. Hok zet vrij rechtstreeks uiteen, dat BIBIS als trampoline gebruikt wordt voor de persoonlijke ambities van Ramdin bij de OAS. Heldere voorbeelden zijn aangehaald om te verduidelijken dat het reisgedrag en de keuzes op wereldpolitiek vlak, niet zinnig kunnen bijdragen aan het werk dat eenvoudig op ambassadeniveau afgehandeld kan worden. Dan is er nog het falend Guyanabeleid, waaronder de eigen visserijsector verzwakt, benadeeld en gestigmatiseerd is geworden. En een brug die door het buurland betaald zou moeten worden, die nu voorwerp is van een gezamenlijk beoogde lening. Naast het feit dat Dubai-Expo, Surfin, HPSG en Phoenix ten spijt, BIBIS niet één legitieme investering en niet één authentieke arbeidsplaats heeft opgeleverd sinds de herstructurering van het ministerie, bij aanvang van de regeertermijn.

De keuze voor een Santokhi loyalist, die de wettelijk verplichte diplomatenopleiding niet doorlopen had als Nederlandse ambassadeur, is nooit gecorrigeerd. En er is niet één technocraat of oppositie deskundige, die betrokken is bij de samenstelling van ons diplomatiek corps. Zelfs de coalitiepartners zoals voorheen NPS, Pertjajah Luhur en ABOP, zijn niet op behoorlijke wijze een politieke of maatschappelijke doorsnede van een verenigd Republiek naar buiten toe. Is er iets, wat dan ook, dat de koortsige jongensdroom van OAS-secretaris-generaal realistisch maakt?

Wat het opmerkelijk maakt, is dat de hardste kritiek komt vanuit personen die nauw met Bouterse gewerkt hebben. Immers is het een slecht bewaakt geheim dat BIBIS en Bouterse op meer dan speaking terms zijn geweest in de afgelopen veertien jaar. Een VHP na Santokhi met een Ramdin die naast de hoogste trede op de ladder internationaal grijpt, kent drie Prinsen in de lijn van opvolging: de twee confrontationele openlijke anti-NDP’ers Ramadhin en Nurmohamed die regelmatig terugkibbelen met de oppositie in en buiten de assemblee microfoon. En de zilveren Vos die een veteraan is van de achterkamertjes. Van de eerste twee is bekend dat ze een radicalere, meer anti-corruptiekoers zouden inzetten dan Santokhi zelf en zouden walgen van zitting nemen in een kabinet geleid door Jenny Simons of beïnvloed door Abrahams, Hoefdraad of Bouterse zelf. Hetzelfde kan niet gezegd worden van de zachte klei die met hetzelfde gemak de Jogi’s, Gajadiens en Sharmans aanhoort als waarmee de Ram Sardjoes en Randjitsinghs gerustgesteld worden. Een vicepresidentschap zou geen onaardige of ondenkbare troostprijs zijn voor de derde man in het land, als de eerste plaats in de Amerika’s te hoog gegrepen zou blijken.