We zijn vier jaar verder en de president probeert nog steeds goedkoop te scoren door te klagen over kosten waar hij verantwoordelijk voor is. In een luid beklag over de kosten van de verkiezingen, heeft de president zijn standaardmethode toegepast om de opdracht te geven dat iets omlaag moet. Of het nou om de koers, de prijzen in de winkel of kosten gaat, hij gaat les geven over economie, want economen hebben er geen verstand van.

Bijgevolg is dat het vertrouwen dat burgers en kiezers mogen hebben – dat kosten noch moeite bespaard worden wanneer het om hun hoogste burgerrecht gaat – wordt geschaad, maar dat maakt voor de president niet uit, als er maar populistisch gescoord kan worden. Als er voor hem de gelegenheid bestaat om te laten zien dat de ministers van Binnenlandse Zaken en de vicepresident als coördinator, zijn ondergeschikten zijn.

De vicepresident op zijn beurt, doet wat hij kan om de legitimiteit van de verkiezingen te ondermijnen door het evenredigheidsstelsel, waar zowel het Constitutioneel Hof als De Nationale Assemblee als wetgever het laatste woord reeds over gezegd hebben, negatief te bespreken.  Dan is er het geluid vanuit de zijde van de NDP als grootste oppositiepartij, waarbij wantrouwen gezaaid wordt over hoe eerlijk verkiezingen zullen lopen en/of er wel gerekend kan worden op machtsoverdracht door de politieke vijand. Het zijn allemaal stenen in de kwetsbare glazen voorgevel van de democratische rechtsstaat. Met de bestorming van het Capitool in de Verenigde Staten en de studentenonlusten in Amsterdam, hebben wij kunnen zien hoe kwetsbaar voor volkswaanzin eeuwenoude instituten kunnen zijn. We hebben ervaren wat de wonden van verdeeldheid kunnen doen voor een land in ontwikkeling. Waarom zouden personen die actief deelgenomen hebben in sommige van de meest kritieke ontwikkelingen in de afgelopen decennia, politiek willen bedrijven met het instrument dat politiekvoering in leven houdt? Het is aan alle politici de kerntaak om verkiezingen een vertaling van de volkswil te houden en om niet aan de wedstrijdklok, de grensvlaggen of de doellijn te komen, terwijl de wedstrijd in volle gang is.