In de recente politieke geschiedenis van Suriname zijn er dramatische wendingen geweest die het land op de rand van de afgrond hebben gebracht. De verdediging van criminele figuren vanuit het Kabinet van de Vicepresident en de verwoestende impact van de Binnenlandse Oorlog, vormen slechts een deel van het chaotische decor. Terwijl Suriname zich afvraagt of er nog hoop op herstel is, werpt zich de vraag op: Kan een land dat zo diep in crisis verkeert, werkelijk worden gered door degenen die het hebben vernietigd?

De vicepresident, die bekend staat om zijn banden met drugscriminelen, lijkt nu als een redder op te treden. Zijn aanblijven in de regering roept naar onze mening, vragen op over de integriteit en het toekomstperspectief van ons land. Dit gedrag staat in schril contrast met de pogingen om rechtvaardigheid en veiligheid te waarborgen. Hoe kan een land stappen zetten naar herstel als de hoogste functionarissen banden onderhouden met degenen die de wet hebben overtreden? Om maar even terug te gaan in de tijd, toen in de jaren tachtig Oost-Suriname een ongekende vernietiging onderging. We hebben het dan over het feit dat Bruynzeel, de palmolie- en bauxietoperaties door verschillende politieke figuren werden verwoest. Dit kwam door de samenwerking tussen Brunswijk, Somohardjo, Bouterse en lieden van de PALU, die resulteerde in een periode van economische en ecologische rampspoed. Na die periode was het land in een staat van totale financiële instorting, met de derde hoogste inflatie ter wereld. Om een recenter voorbeeld aan te halen: voor de verkiezingen van 2015 organiseerde de Vereniging van Economisten in Suriname (VES) een debat in Hotel Torarica. Winston Caldeira uitte namens de NDP zijn frustratie over de samenwerking met ABOP. Hij stelde dat samenwerking met ABOP zinloos was, een opmerking die Brunswijk destijds niet begreep. Na de verkiezingen bleek duidelijk dat de NDP geen bondgenootschap meer wilde met de ABOP. Brunswijk dacht dat de verwoestingscampagne met hem zou doorgaan, een misvatting die de politieke dynamiek van het land ingrijpend veranderde. Vervolgens stond Suriname in 2016 op het randje van totale economische ineenstorting. De tijdbom die de paarse partij had geplaatst, explodeerde, en de gevolgen waren desastreus en tot op heden merkbaar. De hyperinflatie en de economische chaos die volgden, ondermijnden de stabiliteit van ons land en maakten de weg vrij voor verdere politieke en economische crisis. Nu, jaren later, vraagt Suriname zich af of er nog een weg naar herstel is. De uitdagingen zijn groot, maar er zijn signalen van hoop. De vraag is of de leiders van vandaag, de fouten van het verleden zullen erkennen en de juiste stappen zullen nemen om Suriname uit de diepe crisis te leiden. Het herstel van vertrouwen, het bestrijden van corruptie, en het heropbouwen van de economie zijn cruciaal. Alleen door echte verandering en verantwoordelijk leiderschap kan Suriname een kans maken op een betere toekomst. De geschiedenis van Suriname is een verhaal van vernietiging en hoop. Terwijl de herinneringen aan de conflicten en de economische rampspoed nog vers zijn, ligt de uitdaging voor het land in het bouwen aan een stabiele en welvarende toekomst. Of Suriname daadwerkelijk kan herstellen, hangt af van de bereidheid van zijn leiders om de fouten van het verleden te erkennen en echte veranderingen door te voeren. Het is een strijd die vele obstakels kent, maar waarin de wil om te overleven en te bloeien, het verschil kan maken.