De kartels die Latijns- en Midden-Amerika in hun greep hebben, hebben hun harige tentakels al decennialang in Suriname laten wroeten. Het gemak waarmee illegale en corrupte regimes ingang vonden bij het militaire regime, daarna jarenlang bij de politieke erfgenaam van dat regime, lieten corrupte politici een nieuwe weg zien naar macht, campagne, financiering en persoonlijke rijkdom.

Wie denkt dat de verkiezingen van 2020 op een andere manier gewonnen zijn dan die van 2010 of 2015, heeft een heel eenzijdig gekleurd geheugen. En wie denkt dat 2025 vrij zal zijn van middelen uit de duisterste uithoeken van de internationale onderwereld, begrijpt de mechanismen en werking van de machtspolitiek die dit land beheersen, onvoldoende.

Kolossale gebouwen bezaaien de hoofdwegen, met drie en vier verdiepingen, waar kleding aan indoorwaslijnen hangt. Onverklaarbare rijen aan barakken en aan containers met verlichting duiken op de vreemdste plekken op en het openbaar vervoer stroomt vol met Spaans- en Franssprekenden die moeizaam in woonwijken dolen over de Surinaamse binnenwegen. Iedere Surinamer herkent dit straatbeeld.

De droevige realiteit is dat de realiteit die Moses Naim in zijn non-fictie werk ‘Illicit: How Smugglers, Traffickers, and Copycats are Hijacking the Global Economy’ omschreef, zich ontvouwd heeft in Suriname. De georganiseerde misdaad die lokaal, etnisch en specialistisch georganiseerd was rond subsectoren zoals prostitutie, gokken of narcotica, is gegroeid tot iets regionaals, opportunistisch en algemeens, waarbij de corruptie, de politieke contacten, de smokkelroutes, het geweld en de infrastructuur worden ingezet voor wat het meest en snelst geld oplevert.

Dat is de laatste jaren steeds meer het mozaiek geworden van mensenhandel, (kinder)prostitutie en illegale vreemdelingenvervoer. Een product dat niet vervalt en vanuit de internationale opsporingsdiensten niet op dezelfde hevige tegenreactie van geweld, beslagleggingen en arrestaties kan rekenen, als bijvoorbeeld de drugshandel.

Landen dienen op een bepaald niveau elkaars soevereiniteit en elkaars officiële documenten te respecteren, willen wij internationaal personenvervoer en handelsverkeer overeind houden. En het is deze exacte legitimiteit, die verhuurd wordt door politici en topfunctionarissen, wanneer zij handtekeningen, officiële documentatie en persoonlijke invloed aanwenden om de koppelbazen en ronselaars toe te laten, om een luchtbrug van spotgoedkope arbeid Suriname binnen te laten stromen, uit te laten stromen en belastingvrijstellingen van tientallen miljoenen toekennen aan politieke sponsoren.

Het is langs die weg dat wij de hoofdklasse bereikt hebben van illegaal mensenverkeer, tot in verre uithoeken zoals in Thailand, waar de internationale pers rapporteert over een ‘Surinaams-Chinese paspoorten bende’. De invloed die zelfs op topniveau vanuit de landen in kwestie aangewend wordt om via zijdeuren en achterdeuren, de sluizen open te zetten voor het grijze circuit naar de Verenigde Staten en naar Europa, moet niet onderschat worden. Het moet wenkbrauwen doen fronsen, wanneer op de hielen van de president, op een missie met lege handen en zonder resultaat, een stroom aan media-eigenaren en journalisten afreist naar China. Een land dat internationaal vanwege inmenging van de staat in persvastlegging, censuur en het opsluiten van andersdenkenden, gezien wordt als een sta-in-de-weg voor de vrije pers.

Het is langs deze zelfde weg, dat de toestroom van migranten uit India, Pakistan en de gerelateerde regio, qua timing loskomt op een moment dat de schuldherschikking uit die windstreek, de zittende Surinaamse regering een duw in de rug heeft gegeven. Plotseling wordt er om onverklaarbare redenen een verstandshuwelijk met Guyana aan ons opgedrongen, mede vanuit die hoek. Onze president met lede ogen moet toezien hoe de Guyanese president bewierookt, bejubeld en bekroond wordt. En hoe diezelfde migranten in groten getale versneld aan paspoorten komen, op tijd om voor de verkiezingen van 2025 partijloyaliteit te tonen aan regeringspartijen in een land, waarvan ze de interne werking en staatsinrichting niet of nauwelijks kennen.

Suriname en met name Surinaamse politici, hebben op korte termijn persoonlijk voordeel, ons tot een richtingloze speelbal gemaakt van de belangen van dictatoriale regimes en van de georganiseerde misdaad, in mensenstromen en kapitaalstromen, die op geen enkele wijze onze langetermijnontwikkeling ten goede komen.