Sinds afgelopen zondag vliegt de Surinaamse Luchtvaart Maatschappij (SLM) met een Airbus A330-200 van Air Belgium op de Mid-Atlantische route tussen Schiphol en Paramaribo. Hoewel de SLM in het verleden al vaker toestellen van Air Belgium heeft gehuurd, is dit de eerste keer in 2024, dat de SLM een wetlease-overeenkomst heeft gesloten met de Belgische luchtvaartmaatschappij. De Air Belgium A330-200, met registratie OE-LCL, is al het tiende toestel, en het negende wetleasetoestel dat in slechts drie maanden op de route tussen Paramaribo-Amsterdam vice versa is ingezet. De duur van deze specifieke lease is nog niet bekend, aangezien Air Belgium later dit jaar deze Airbus zal overdragen aan Air Serbia. De SLM doet heel hard haar best om te overleven. Hoewel commentatoren zich de laatste tijd hebben laten ontvallen, dat voor de SLM en voor de herstructurering, strategie en visie, een plan en beleid ontbreken. Wij denken dat de SLM inderdaad een strategie heeft. Die strategie vliegt alleen in tegen alles wat legaal, geoorloofd of gepast is. De strategie is gericht op volume, lage kosten, de adem inhouden, totdat de koopkracht van de Surinamer en de reiziger naar Suriname toeneemt vanwege een sterkere economie en qua liquiditeiten, schuifie-schuifie en tralala. De overheid en de toezichthouders hebben de SLM niet gehouden aan haar verplichting als het gaat om belastingen. De overheid en de toezichthouders hebben de SLM niet gehouden aan haar verplichting als het gaat om jaarcijfers.

De overheid en de toezichthouders hebben de SLM niet gehouden aan haar verplichtingen met betrekking tot de pensioenen. De kantonrechters geven de SLM alle ruimte om ten opzichte van de bond, de schuldeisers en de gepensioneerden, de dans te ontspringen. Kortom, SLM overleeft het en zal het blijven overleven als Grote Uitzondering.

Dat die strategie illegaal is, maakt klaarblijkelijk voor de enige aandeelhouder niet veel uit. Als degenen die daarover moeten waken, de SLM niet op de vingers tikken, maar iedere Haan, Sisser of Sabaku toestaan om weg te fladderen, wanneer verantwoording aan de orde is. De SLM is gegaan van een gerespecteerde regionale carrier, naar een prijsvechter, waar flight entertainment op de eigen apparatuur moet, dekens niet meer uitgedeeld worden en dus niet gereinigd of gestoomd hoeven te worden en waar je nergens zoveel talenkennis nodig hebt als voor de communicatie met de ingeleende vreemdelingen uit alle windstreken, voor vervangingsvluchten uren of dagen na geplande tijd.

Ergens in een cockpit of op een kabinet, is door de mensen met de invloed om dat te doen, geroepen: houd ons in de lucht. Coûte que coûte. En van tijd tot tijd wordt dan de massahysterie aangewakkerd door de arbeidsvoorwaarden in beeld te brengen van de durfals, die tegen beter weten in, de dirty job een tijdje durven aan te grijpen, van een bestuursstoel, zonder jaarrekeningen, zonder geld op rekeningen en zonder zelfs de intentie van verantwoording aan personeel, passagier of pensionado.

Dat die bestuurscultuur niets te maken heeft met wat bestuurskundigen in de schoolbanken leren, wil nog niet zeggen dat het niet het resultaat is van bewuste keuzes op het allerhoogste niveau. Het gebrek aan visie of aan legaliteit, maakt het nog geen gebrek aan strategie. Het is een strategie met geen enkele lange termijn kans op slagen. Maar desondanks, een strategie.