Van een regering die een ministerie van Regionale Ontwikkeling opgesplitst heeft in directoraten voor inheemsen en Afro-Surinamers, zou je verwachten dat als intern etnische ontwikkeling de kern is, er extern bij een ministerie als BIBIS, een focus zou zijn qua bestuursdienst of onderdirectoraat op het belang van China. Als onze grootste bilaterale schuldeiser, een van onze grootste importbronnen en een van onze grootste aanleverpunten van migranten, zou je hopen dat iemand het land, de bestuurders en hun methoden bestudeert.

Dan bespaar je jouw minister namelijk de afgang van bedeltoer na bedeltoer met lege handen. Dan bespaar je jouw president de vernedering van smeken om handtekeningen die nooit gaan komen onder een zogenaamd schuldakkoord. En bespaar je hem ook de politieke schande door de intelligentie van zijn eigen volk te beledigen, door te doen alsof een schuldsanering van miljarden tot stand kan komen, zonder één document te ondertekenen.

Om te zeggen dat Santokhi met lege handen teruggevlogen is vanuit China, is een understatement. Om te zeggen dat Ramdin hem daarheen heeft gezonden met een lege goocheldoos, om vervolgens met een gebroken toverstafje terug te moeten vliegen om foto’s van blauwe vliegtuigen te moeten censureren, is ook nog maar het tipje van de sluier.

China en IMF hebben voor Suriname twee compleet tegenovergestelde ontwikkelingstrajecten in gedach-ten en zolang IMF op Surinaams bestuur invloed heeft, zal China geen korting van betekenis toekennen. De realiteit is dat onze schuld en onze rente aan China, tot nu toe hoger en hoger oplopen, terwijl Ramdin nog altijd politiek gezien, de dans ontspringt, van een president die op zijn vakgebied de kritiek niet aandurft en van een nationale assemblee die meer aandacht heeft voor sensaties en schandalen, dan voor structurele hiaten in het buitenlands beleid.

Om China’s agenda met ons te beschouwen, hoeven we maar te kijken naar hoe onze media gepaaid en verleid wordt, met reizen en met giften. China, dat voor mensenrechten de laagste score behaalt. China, waar persvrijheid niet bestaat. China, het land van massale arrestaties en huisarrest, het land dat zelfs eigen studenten in het buitenland bespioneert en intimideert. Dit is waar mediamakers en journalisten zich gaan laten trakteren en informeren. Om vervolgens terug te komen en het volk van Suriname, ongeïnformeerd te laten over de milieu-aanslagen in de agrarische- en mijnbouwsectoren, maar wel van de toren gaan blazen over Alcoa-deals. Of compleet het volk te laten vergeten, wat de Chinese fabriektrawlers hier zouden aanrichten, nog maar een paar jaar geleden, maar wel de websites bol schrijven over Guyanese vissersboten. Of het feit dat Suriname als trampoline gebruikt wordt naar Europa en de Verenigde Staten voor illegaal personenverkeer, wat onze internationale reputatie tot in uithoeken als Thailand te gronde richt, met alle gevolgen voor onze bewegingsvrijheid als hardwerkende burgers van dit land, internationaal.

Het is tijd voor onze superdiplomaat en superbestuurder om data gestuurd beleid te ontwikkelen, dat ons redt uit de klauwen van de Rode Draak. Voor onze economie compleet verschroeit in de hete adem van Belt and Road kolonisatie.