De teloorgang in het onderwijs kunnen we zonder meer in de schoenen schuiven van de zigzagpolitiek in het land die keer op keer haar politieke vriendjes naar voren schuift die met hun fatalistische visie op de toekomst van onze kinderen, het onderwijs totaal kapot heeft gemaakt. Deze geselecteerde doemdenkers blijken achteraf van onderwijszaken net zoveel verstand te hebben als de grootte van een postzegel. De ranglijst van de grootste mislukkelingen wordt aangevoerd door ex-minister Marie Levens met haar ‘blijven zitten’ theorie, op korte afstand gevolgd door de huidige minister Henry Ori met zijn dictatoriale optreden. Levens en de huidige minister Ori, zijn de exponenten van deze jojo-politiek en hun vernietigende onderwijsbeleid waar we nog jaren last van zullen hebben. De frustratie is van de gezichten van de onderwijsgevenden af te lezen die de wanhoop nabij zijn.
Als universiteitsdocent heb ik vaker aan de bel getrokken, helaas zonder resultaat. Een door mij gepresenteerde powerpoint-presentatie voor beleidsmakers over een nieuwe aanpak om het tij te keren, is met enthousiasme ontvangen, maar niet uitgevoerd. Thans zit het onderwijs in een diepe crisis en is er sprake van een leegloop van onderwijsgevenden. Wat we nodig hebben, is een nieuwe visie op de werkelijkheid het onderwijs rakende.
In een rapport met de titel: ‘Which way to go’ en ‘How to make it’, heb ik de nieuwe visie welke gebaseerd is op het Neo-pragmatisme, gedetailleerd uitgewerkt. Deze leerpsycho-filosofische en sociaal-economische benadering resulterende in ‘the highest quality evidence-based practisch instrumentarium’ (voor practici, policymakers, onderwijsgevenden, ouders en studenten zou weleens de sleutel kunnen zijn tot het weder gezond maken van het onderwijs, mits uitgevoerd door een groep gedreven onderwijskundigen. Verder in het rapport zijn tevens oplossingen ter eliminering/nivellering van de jaarlijkse onderwijsresultaten in het binnenland aan de orde gesteld.
Dit betekent een doorbraak in de geconstateerde onderwijsleerbarrières en de vestiging van een responsieve educatieve orde, welke inzicht geeft in de groeps en persoonsgerichte samenleving met de impliciete communicatie code (onderlinge relatie) en de expliciete communicatie code (inhoud).
‘Which way to go’ vraagt om gerichte beslissingen en onderwijsacties en een grondige autopsie van vervlogen ideeën die momenteel het onderwijs beïnvloeden, waaronder een hoog percentage zittenblijvers.
Tevens hebben we te maken met misplaatste prioriteiten van onze kinderen (in het binnenland) en de nivellering van de voor het volk niets opleverende wanhoop op het gebied van de onderwijsresultaten en het cliché kwaliteit van onze maatschappij.
Ik hoop dat de nieuwe regering die in 2025 aantreedt, de aanbevelingen in mijn rapport oppakt en de juiste personen met de uitvoering belast. Figuren als Marie Levens en Henri Ori dienen zover mogelijk ver te worden gehouden van het onderwijsgebeuren. De grootste onzin waarmee mevrouw Levens ons heeft opgezadeld, is de term ‘blijven zitten’, die volgens haar moest worden geschrapt uit de Surinaamse didaxis en didaxilogie. Hiermee heeft zij haar feitelijke en academische onnozelheid gedemonstreerd ten aanzien van het onderwijs, waardoor zij medeschuldig is aan de huidige crisis. Dit geldt evenzo voor de huidige minister Ori, die met zijn dictatoriale optredens ervoor zorgt dat er een leegloop gaande is onder de onderwijsgevenden.
Aan deze ‘professor’ wil ik het volgende advies meegeven: neem kennis van de inhoud van mijn rapport en de filosofie van het neo-pragmatisme. Met betrekking tot het personeel, onderwijsgevenden inclusief de schoolleiding het volgende:
- Preventie van een clash of viewpoints (gezichtspunten) door te werken aan een unity of viewpoints door middel van methodologische technieken en het vermijden van een ‘coram publico’, laat de law of attraction prevaleren; de mens is overigens een ‘elektromagneet’.
Stanley Zaalman
