Pertjajah Luhur, BEP en de buitenparlementaire partijen, hebben de kans te profiteren van een aantal factoren bij de aankomende verkiezingen. Hoewel zich onder hen partijen bevinden die in mindere of meerdere mate met de regeringen Bouterse en Santokhi geassocieerd worden, ziet de kiezer hen niet volledig en niet enkel in het licht van de (voormalige) seniorpartners met wie zij samenwerkingen aangegaan zijn. PL heeft in 2020 voldoende stemmen gehaald om bij de huidige kiesdeler vier zetels te halen, terwijl HVB goed zou zijn voor twee zetels en BEP slechts voor één. A20, DOE en PRO scoorden in de duizenden, maar zelfstandig ook onder het evenredigheidsstelsel niet genoeg voor een zetel. A20 en DOE profiteren van een gecoördineerde richting, van gezamenlijke bijeenkomsten en standpunten. PRO heeft zich met markante mediamomenten, niet allemaal positief, van markante leden geprofileerd. De inzet van Stephano ‘Pakittow’ Biervliet, Bryan Boerleider en Curtis Hofwijks voor vaststelling van de verkiezingsuitslag in NIS, gevolgd door de straatprotesten en een gerelateerde strafzaak.  Ondertussen wist Sewcharan als voorzitter het politieke leiderschap over te nemen, gevolgd door kritiek op zijn professionele werk voor president Santokhi. DA’91 is met voorzitter Angelique del Castilho, alom zichtbaar en hoorbaar in alle media, waarbij kritiek en inhoudgerichtheid het visitekaartje zijn. Ook jurist Iriz Nazir, vertegenwoordigt op inhoud bij diverse juridische onderwerpen, de partij met verve. Maïsha Neus heeft met de Organic Movement en mediamomenten, een kritische houding weten te zetten in een groeiende achterban, met een hogere organisatiecapaciteit dan voorheen. Verwacht wordt dat STREI! daar bij deelname voordeel aan kan hebben. Onder de nieuwe organisaties weet 597 Netwerken, met coördinator Ruben del Prado, de media te bereiken.  De niet direct partijgelieerde prominenten zoals Rudolf Elias, Steven Coutinho, Peter Wolff, John Goedschalk, Dave van Aerde, Robert Vishnudatt, Avinash Ramcharan, Shaïf Basier, zijn als kampioenen van het volk, vanwege deskundigheid op onderwerpen, affiniteit met een onderwerp, managementervaring of morele standvastigheid, niet altijd enthousiast over de bestaande politieke bewegingen. Voor een volledig eigen campagne, zijn er wat praktische obstakels, omdat ons kiesstelsel de partij en niet de kandidaat centraal stelt. Een eenheidsplatform rondom een persoon met deze achtergrond, zou partijen kunnen verenigen, op de manier waarop in het verleden Hans Prade, André Telting en Eddie Jharap, op een organische manier een grassroots roep wisten te ontlokken, om hun leiderschap vanuit de hoogste uitvoerende functie, voort te zetten. Voor elk van de genoemde alternatieven zijn er drie grote uitdagingen. Twee daarvan zijn politieke percepties, die leven bij veel zwevende kiezers. De derde is een praktische belemmering. Ten onrechte geloven veel kiezers erin, dat een politieke beweging al groot moet zijn, om hun ondersteuning waard te zijn. Ideologie wordt ervaren als tijdverlies, als regeermacht niet realistisch lijkt. De tweede is, dat kritiek en afwijzing van machthebbers alleen mag als en door beter gekwalificeerde kandidaten.

En tot die kwalificaties moet een reeds bestaande achterban ingecalculeerd worden. En dus slaan veel zeewaardige schepen kapot op de rotsen van conservatisme, corruptie en wantrouwen. De derde belemmering, is financieel. Het campagne- en marketing geweld van de oudere, uitgestrekte organisaties, is simpelweg moeilijk bij te benen, zonder inzet van middelen op een schaal die nieuwkomers of kieskeurigen niet bij elkaar kunnen sprokkelen. De groep als geheel kan een resterend aantal van vijf tot acht zetels tegemoet zien. Hoe meer consolidatie en samenwerking plaatsvindt, hoe meer de kiezer geneigd zal zijn dit te belonen. Maar het moet vreemd lopen, wil deze factor, voldoende invloed vergaren om bij de uiteindelijke formatie, drijvend te zijn voor regeerverantwoordelijkheid en formatie.