Wat een verschil kan een maand maken. Het bedrijf met de grote Q, borrelde over van vertrouwen, een tentakel van een machtige octopus. Overheden, banken en grote dienstverleners, konden de pitch wel dromen, nieuwbouw en uitbreiding overal. En banken moeten richting innovatie, dus wie beter dan de directeur om het toezicht en advies van de grootste bank van Suriname voor te zitten. Zeker na het hoge verloop in directieleden, de brain drain in topkader en de ongemakkelijke relatie met de moederbank.

Maar ook elders is de pet met de grote Q een populair visitekaartje: de aandeelhouders zijn immers een graag gehoorde stem van advies aan de president. Zakenleven en overheid, geen rode loper die niet betreden wordt en een imago zo schoon en glad als maar wezen kan, heel Nederlands, heel modern. multinational elan, tegen hyperlokale maandsalarissen. Maar het stopt niet daar. Want hoewel niet de grote Q een cryptofarm erop na houdt, kliedert de Q wel over alle papierwerk rondom Paranam: naar de verhuurder toe en naar de nutsvoorziening. Maar er zou niets onregelmatig zijn: nieuw en oud, inwisselbaar, zo lang er baat is bij de wissel. Niet dat voor de huur of voor de stroom rechtstreeks aangeklopt mag worden bij de miljoenen ‘zuster operatie’ in het spook loodsje. Nee, schuldeisers zouden er niet moeten zijn. Ook en vooral niet de Belastingdienst, want in crypto staat de boerderij wel op Paranam, maar oogst je heel ergens anders. Als je oogst. Wat je vasthoudt, bederft namelijk niet. En wie je met welk nieuw tasje blij maakt, ziet al helemaal niemand. Oud en nieuw, nieuw of oud. Maakt het wat oud? De eerste keer is het in elk geval niet. Al eind jaren 2000, kende de grote Q de handige wandelgangen van subsidies en van slimmigheden. Die stroomde binnen, met de nodige duw in de rug voor het Surinaamse land en volk. Maar een ton of drie en een half teveel, waar de Nederlandse Belastingdienst niet blij mee was. Iets werd beloofd en wat anders werd geleverd. Jarenlang buiten beeld voor de gewone Surinamer. Die met goed vertrouwen aandeelhouder en directeur steeds meer ‘hun bijdrage’ zag leveren. En getrouw en genoegzaam de persberichten van hoog en laag ontkennen, langs ziet komen. Wat niemand ontkent, is dat er geld verdiend is. Grof, grof geld. Of dat de bedragen van klokkenluiders absurd zouden zijn. Want stuivertjes wisselen weleens.

R.B.