De NPS heeft in 2025 de wind mee. De partij, die sinds 1987 benadeeld is door het districtenstelsel en cijfermatig het meeste voordeel zou hebben gehad aan een evenredigheidsstelsel in 2020, maakt eindelijk kans op eerlijke verkiezingen. Haar traditionele kwelgeest is voortvluchtig en de principiële opstelling decennialang, in ondersteuning van mensenrechten, solidair met de nabestaanden en met weigering van iedere toenadering tot de NDP, heeft een nieuwe gloed, nu de rechtspraak eindelijk bevestigd heeft wat Suriname al die tijd al wist. Moordenaars horen achter slot en grendel, niet in De Nationale Assemblee en al helemaal niet in het Presidentieel Paleis. Een standpunt dat een NPS’er, niemand minder dan Otmar Rogers in 2000, namens de NPS als enige politieke partij bij toetreden van Bouterse tot De Nationale Assemblee, in harde bewoordingen aan hem duidelijk maakte.

Op het gebied van onderwijs en van natuurlijke hulpbronnen, een schip dat met succes door de huidige voorzitter zelf bestuurd is, is de partij een beleidspartij te noemen, met ervaring, deskundigheid en lessen uit de praktijk in het geheugen.

En de huidige voorzitter wekt graag de indruk dat er in stilte gewerkt wordt, zoals in Nederland de leiderschapsstijl van een Balkenende, een Gerrit Zalm of in Amerika van een Truman of een Nixon geweest is. Niet de eerste om te spreken, niet de kleurrijke beloften, maar werkend via de armen van de afdelingen en onderafdelingen. De taal van ‘structuren’, ‘profielschetsen’ en een ‘beleid’. Bewust vaag. Bewust breed. Bewust bijna nietszeggend. Volgens de voormalige vervangend vicevoorzitter van De Nationale Assemblee, die graag de nadruk legt op ‘werk’, zoals bij een recente activiteit van de partij in Coronie, is dit hoe een terugkeer naar regeerverantwoordelijkheid eruit zal moeten zien.

De terugval sinds overname van het voorzitterschap van Venetiaan, van vier zetels terug naar twee en de groei met een enkele zetel, zijn een zwakke schaduw van de tijden dat de partij met recht regeringsleiderschap opeiste, vanwege de bijdrage bij de stembus en het overwicht van goed, deskundig bestuur.

De positieve omstandigheden van het politiek veld, versterkt door het besluit de coalitie te verlaten, plaatsen objectief en neutraal de NPS in een positie om in 2025 goede zaken te doen bij de stembus.

Heeft een coach, die een team in positie kan brengen om te promoveren, in 2025 ook genoeg in huis om het kampioenschap in de hoofdklasse te winnen? En zo goed als we ons voelen bij de metafoor, is politiek geen spel. Kan iemand die de ambitie van het presidentschap niet over zijn lippen krijgt, het land besturen met het gewicht van besluitvorming en de vastberaden hand gericht op een te realiseren visie?

Er wordt vaak naar voren gebracht dat ervaring in politiek een goede voorbereiding zou zijn voor de hoogste functies binnen het bestel. Maar verkiezingen veranderen, omdat de technologie en de kiezer veranderen. De doorwinterde ruiter is geen ervaren mobilist. En de ervaren mobilist is geen ervaren piloot.

Bij een voorzitter die het heil nog steeds zoekt in inzegeningen, brassbands, straatacties ondersteunen door op afstand te ‘zeggen erachter te staan’, in plaats van in de loopgraven naast de activisten te staan, zelf diepe kennis heeft van de energiesector, maar geen eigen prijspeil berekend, hard kritisch en onderbouwd op de tariefsverhogingen ingaat, geen white papers of presentaties over Bakhuis bauxiet, over offshore logistiek of over OMO’s naar buiten brengt, prasoso’s in de schaduw van Grun Dyari door laat bestaan, is niets nieuws te verwachten.

Een voorzitter met een bewezen track record in change management, een voorzitter die organisaties van de afgrond redt en naar winstgevendheid brengt, een voorzitter die het gevecht head-to-head met Bouterse aanging, een voorzitter die de wereld niet is afgereisd op kosten van de belastingbetaler, maar voor bedrijven die graag alle kosten betaalden voor zijn aanwezigheid en expertise, kan een impuls geven aan de partij. Iemand wiens pen, in de periode dat die van Rusland absoluut stil heeft gelegen, meerdere boeken schreef over een visie voor Suriname en het doorbreken van de ontwikkelingsvloek waar ontwikkelingslanden tegenaan botsen. Hoeveel voordeel zou het de partij niet opleveren, een frontlinie te hebben die met deskundigheid kan praten over de financiering van onze deelname aan Oil en Gas, die heeft klaarliggen hoe we blacklisting afwenden en hoe we, als het zich ontwikkelt, ons eruit redden, wat een alternatief is op OMO’s en hoe om te gaan met IMF?

Een alternatief voor de NPS is nodig, om de NPS daadwerkelijk een alternatief voor Suriname te maken. Maar de huidige voorzitter heeft zichzelf gekroond tot voorbij de horizon van 2025. Het is niet voldoende om onderonsjes te hebben over ‘iemand sterker dan…’. Als de NPS-achterban vernieuwing wil bij Grun Dyari en in Suriname, zal men actief, pro-actief, de generatie van leiderschap onder de gepensioneerde leeftijd, moeten aansporen en tijdig de rol van de huidige voorzitter moeten transformeren van dirigent naar wijze adviseur.

Dan kan de Groene Golf, de stonfutu, de first time voter, de zwevende kiezer, de voorgenomen thuisblijver, de teleurgestelde NDP’er, de terneergeslagen VHP’er, de kiezer op zoek naar iets nieuws, allemaal overspoelen met hoop. Een golf die het juiste soort president voor Suriname voort kan brengen.

R.B.