Wie kaatst, moet de bal verwachten en wie moedwillig ertoe overgaat de financiële last  van een volk te verzwaren, terwijl het duidelijk is dat dit gewicht niet te dragen zal zijn, moet voor de gevolgen kunnen instaan. De regering is in het kader van haar herstelplan en onder voortdurende druk van het Internationaal Monetair Fonds, ertoe overgegaan de tarieven voor elektriciteit te verhogen. De verhoging is zonder enige twijfel voor verreweg de meesten, als financieel niet te torsen, ervaren. Voor velen is de verhoging van de energietarieven meer dan 100 procent en voor bedrijven spreekt men over een toename in de maandelijkse rekening van honderden procenten. De indruk is dan ook ontstaan, dat er hier sprake is van willekeur en nattevingerwerk. Verbijstering alom bij het zien van de nieuwe rekeningen, en het is nog steeds een wonder dat er vanwege het bedrijfsleven, niet veel zwaarder is geprotesteerd. Er zijn bedrijven die deze meerkosten kunnen doorberekenen in hun eindproduct, maar er zijn ook bedrijven die dat absoluut niet meer kunnen, omdat zulks faillissement zou opleveren.

Protesteren bij de EBS kan, maar of het bezwaar daadwerkelijk iets zal opleveren, wanneer je als individu en onderneming met een monopolist te maken hebt die bovendien nog door de overheid wordt aangestuurd tot grove uitbuiting. Maar de ‘kleine’ loontrekker wordt ook nogmaals onder zware druk gezet en die heeft het al zo moeilijk door de geldontwaarding, de niet inflatoir gecorrigeerde lonen en stukgemaakte koopkracht. Van deze mensen kan onmogelijk nog verwacht worden, dat ze begrip kunnen opbrengen voor de zoveelste verhoging van een nutsvoorziening. En dan te bedenken dat deze verhoging van stroomtarieven niet de laatste is en dat ook nog is aangegeven, dat de tarieven voor drinkwater van de SWM, ook de lucht in zullen gaan. De regering heeft er bovendien een handje van, tarieven door te drukken, en dan maar hopen dat het volk het wederom zal pikken. We hebben informatie dat bepaalde afnemers rekeningen hebben ontvangen die wel honderden procenten hoger liggen en totaal onbegrijpelijk zijn, omdat het verbruik niet met honderden procenten is gestegen. Wanneer nu de vakbeweging zich begint te roeren, moet dat wel een teken zijn voor de machthebbers, dat men tot veel meer bereid zal zijn, als bepaalde zaken niet worden herzien en draaglijker gemaakt. Hopelijk ziet de regering deze misstap in en gaat om de tafel met vakbeweging en bedrijfsleven, om zaken beter toe te passen. Blijft ze onvermurwbaar, dan komen er zeker problemen.