Toen negen maanden geleden de maagdentocht van het vliegtuig van de SLM aanbrak, had de naam ‘Pride of Suriname’ net zo goed ‘Pride of Suriname President’ kunnen zijn. Als carnavalskraamhouder delibereerde de president een eind weg over het groots onthaald en onthuld vliegtuig.

Nu zal de naam de titel van ‘meest ironisch gekozen’ niet in de wacht slepen. Immers, in de internationale luchtvaartbranche met Engels als voertaal, speelde de maatschappij het eerder klaar een toestel onder de naam ‘Gouden Regen’ rond te laten vliegen, zonder Google te raadplegen.

Voor economen en luchtvaartdeskundigen was de alfabetsoep van de eerste (wereld)burger niet eenvoudig te volgen. De president benadrukte ‘inventiviteit, creativiteit, soms in de late uurtjes van de nacht’ oplossingen te hebben gevonden met een Raad van Commissarissen en directie van de SLM die de ‘opdracht’ hadden: ‘die rode cijfertjes’ moeten weg. Onderdeel daarvan waren nimmer een formeel financieringsplan, een werkelijk herstelplan, een marktanalyse of zelfs jaarcijfers over de voorgaande jaren. Daarbovenop erlende de president dat subsidie door de overheid niet toegestaan was, conform het IMF, en geldleningen aan de SLM door de overheid, geen optie waren. Aanhoudende branche berichten, als zou de maandelijkse subsidie vanuit de staat aan het bedrijf multimiljoenen aan USD bedragen en als zouden particuliere geldschieters tegen woekervoorwaarden ‘unfresh capital’ rondschuiven, waren niet verifieerbaar. Immers, als formele cijfers zijdens het bedrijf ontbreken, kan fictie niet van feitelijkheid onderscheiden worden door een gebrekkig geïnformeerd publiek.

De bravoure van de opening, het persoonlijk reddingsverhaal, was er niet voor de gepensioneerden, die volgens de directie van SLM zelf, sinds 2011, oplopende achterstanden van betalingen aan het pensioenfonds SLM tegemoet hebben moeten zien.

Een echte reddingsstrategie is door niemand helder verwoord. Het lijkt erop dat het vliegend houden van een uitbreidende vloot, het afbetalen van de meest op executie en beslaglegging betaalde schuldeisers en onverklaarde en niet comptabel in begrotingen opgenomen ‘steun’, het bedrijf in leven moeten houden. Passagiers verwachten al lang geen dekens, koptelefoons, scherm aan boord of behoorlijke vluchtinformatie meer. Maar de nationale trots lijkt de garantie voor een minimum marktaandeel.

Relatief geruisloos, was het niet de president, de vicepresident, diens broer als commissaris of de minister van Transport, Communicatie en Toerisme, die bekendmaakte, dat de uitlener in Dubai het vliegtuig terugkreeg. Het was een bedrijfsafdeling die een mediastorm wilde zijn met enkele regels, die de boodschap als formaliteit afdoet.

De intochtparade maakt uiteindelijk plaats voor een bijna niet te horen uittocht. Terwijl vragen over de toekomst of zelfs het recente verleden onbeantwoord blijven, nu niet één maar twee strafrechtelijke onderzoeken, na maanden maar niet tot mededeling van resultaat leiden, jaarcijfers de jaren ‘20 nog niet bereikt hebben en de planmatige aanpak nimmer met het publiek gedeeld is.