Zowel volgens het Wetboek van Koophandel als volgens de Wet op de Jaarrekeningen, levert het niet voldoen aan de jaarrekeningsplicht, een rechtsvermoeden op van wanbeleid en van onbehoorlijke taakvervulling van het bestuur. De termijnen die bij een aantal parastatele bedrijven nog steeds niet bij het moment van aantreden van deze regering verslaglegging bereikt hebben, worden niet in juridische zin verschoven, door gebrekkige informatie, van de financiële gang van zaken tijdens de vorige regering. Evenmin worden ze verschoven door toedoen van Covid-19. De bestuurders in kwestie hebben niet afgezien van loon in ruil voor een directiefunctie bij een ongezonde organisatie. Zij hebben evenmin aangifte gedaan of civielrechtelijk beslagen ingeluid op het vermogen van vertrekkende bestuurders, die door de vorige regering gehandhaafd werden. Ze hebben niet voldaan aan het basisminimum, dat bij ontdekking van wanbeleid van een ander, aan de orde zou zijn. Het is dus tijd om in serieuze zin, de pas af te sluiten voor de huidige machthebbers om wel de lusten, maar niet de lasten te dragen die te maken hebben met machtsovername.
Hoe lang mag de achteruitkijkspiegel nog groter zijn dan de voorruit, wanneer er meer dagen voorbij zijn van de regeertermijn Santokhi-Brunswijk, dan dat er nog over zijn? IFRS en de Wet Jaarrekeningen, zijn geen alles bedekkende excuusmantel, want de huidige regeerders hebben een meerderheid en hadden, als hun oprechte mening over overgangstermijnen of grace period’s paste bij wat zij in theorie good governance zouden noemen, alle gelegenheid om regelgeving aan te passen, aan te vullen of uit te zonderen. In plaats daarvan zegt men A, maar geen B. Geen strafklachten, geen bestuursboetes, geen serieuze onderzoeken en geen openbaarmaking van bewijsmiddelen van wat er allemaal verkeerd zou zijn gegaan tot aan 15 juli 2020. Tenzij iemand te kritisch wordt, dan wapperen de juniorleden van de regeringsfracties met alle bewijsstukken en emolumenten van de criticus. Alsof transparantie een vergeldingswapen moet zijn, als stilte doorbroken wordt. Kennis is macht, maar voorkennis is strafbaar. De informatiestroom die er is, naar politici is er niet om ‘dossiers op te bouwen’, maar om meetbare prestaties voor heel Suriname in beeld te brengen.
Wie schuldig is, verdient straf. Niet een beloning voor zwijgzaamheid of een tik op de vingers voor het luiden van de noodklok. Ons politiek bestel functioneert ongeveer sinds de staatsgreep van 1980 effectief, als een tweemachtsblokkenstelsel. Af en toe steekt er een eend de weg over, maar in essentie komen dezelfde zestigers, zeventigers en tachtigers voor of achter de schermen, met versleten knieën naar de stoelendans. Laten wij de eis stellen deze cirkel van spreek en zwijg te doorbreken, door het wegblijven van cijfers en documentatie die de wet verplicht stelt te benoemen voor wat in rechtspraak en regelgeving al lang een titel heeft: wanbeleid en onbehoorlijke taakvervulling.
R.B.
