De minister van Onderwijs zegt gemerkt te hebben dat Suriname voldoende beurzen krijgt van landen als Turkije, maar dat er opvallend genoeg, geen interesse wordt getoond. Volgens de bewindsman zou dit te maken hebben met de taalbarrière. Wij van Keerpunt zijn een andere mening toegedaan en vinden dat het te maken heeft met het feit dat studenten alsmaar inleveren, en na hun studie terug moeten komen om te werken in een land waar zij onderbetaald worden. Ook de vele onkosten die zullen moeten worden gemaakt, zullen niet gecompenseerd worden. Laten we maar als voorbeeld kijken naar onze studenten in Cuba, die moeten op bepaalde momenten smeken om voedingsmiddelen. Dan kan het wel zo zijn dat men wel interesse toont voor landen als Nederland en België, maar dat is omdat men dan gelijk kijkt naar de mogelijkheden om daar te blijven. Of ook al moeten ze terug naar Suriname, zal het van korte duur zijn. Studenten kijken ook naar waar ze het meest kunnen verdienen en dat zal zeker niet in Suriname zijn, vandaar dat we zoveel van onze knapkoppen verliezen. Wie wil komen werken voor een karig loon, als je jarenlang offers hebt moeten brengen in een vreemd land. Het probleem start wanneer de studenten die wij daar hebben, ook weigeren om terug te komen. Dan zitten we met de gebakken peren en kijken met lede ogen naar jonge mensen waarin geïnvesteerd is en die worden geronseld door buitenlanders. Misschien moet dat veel meer gebeuren, zodat we gaan beseffen wat het nut van een externe studie en een goed salaris is.