Dat vrijwel een ieder het momenteel moeilijk heeft en met het huidige salaris niet of nauwelijks uitkomt, heeft zelf de vertegenwoordigster van het IMF, Anastasia Guscina, die recentelijk hier aanwezig was, geconstateerd. Deze vertegenwoordigster van het fonds stelde ook, dat ze de salarissen van ambtenaren veel te laag vond. Ook tikte ze de regering op de vingers over de wijze waarop ze tot nog toe het sociaal programma heeft uitgevoerd. De president toonde vervolgens zijn gramschap omtrent de uitvoering van dit programma en zei dat op Sociale Zaken, veel fout is gegaan. Eigenlijk stelde het staatshoofd dat de minister daar niet deugt, en zou moeten plaatsmaken. Maar los van de constatering van de IMF-vertegenwoordigster, is het duidelijk dat velen steun behoeven en moeten krijgen. Overal wordt er om koopkrachtversterking gevraagd, maar niemand schijnt hierbij rekening te willen houden met de inflatoire effecten van ineens veel meer salarissen geven met steun van het IMF, en eigenlijk wederom geld verdelen dat niet door productie tot stand is gebracht.
We spelen weer “gudu pa” op de zak van externe krachten en of instituten. Maar de overheid moet zeker niet uit politieke en misschien wel populistische overwegingen overgaan tot het strooien met geld, om zo de rust in de samenleving te houden, want de ware inflatie ligt gelijk op de loer. Meer geld zal onmiddellijk leiden tot meer prijsstijgingen, hetgeen we al zo vaak hebben meegemaakt vanaf 1982. De overheid probeert de rust te bewaren door haar werkers voorlopig te paaien. Maar daarvoor gaat ze middelen aanwenden die ze niet uit de belastingen direct en of indirect betrekt, maar wel uit IMF-injecties. Hoe zal ze al deze extra kosten blijven opbrengen, als de injecties vanuit het fonds zijn opgedroogd, en ze haar verdiencapaciteit niet heeft weten te vergroten? Misschien zien we het fout, en hebben ze op Financiën nog wel enkele uitwijkmogelijkheden, maar normaal gesproken moet de overheid het hebben van de meerinkomsten uit belastingen en die komen uit de particuliere sector, die het al zeker tien jaar heel moeilijk heeft en nog steeds te maken heeft met niet goed toenemende inkomsten en dan in het bijzonder na de Covid-19-pandemie periode. Als de overheid in de verdrukking is gekomen door de crisis en de belabberde economische situatie van stijgende prijzen voor goederen en diensten en dalende koopkracht, is het niet bepaald verstandig, met geld te gaan strooien uit een sociaal programma, dat niet vol te houden valt. Daarenboven brengt ze de particuliere sector in de grootste problemen, omdat de werkers aldaar ook meteen om meer loon zullen vragen, terwijl de particuliere sector die inkomsten gewoon niet heeft. De bedrijven die wél tot salarisverhogingen kunnen overgaan, zullen gelijk meer geld vragen voor hun goederen en diensten en dan is het hek helemaal van de dam en krijgen we misschien zelfs een gierende inflatie. Het bedrijfsleven wenst daarom zo snel als mogelijk in overleg te treden met de president en zijn clusterministers, om op het voor hem grote gevaar te wijzen. Bedrijven die over de kop gaan, kunnen ook geen belastingafdrachten meer doen of zullen overgaan tot afvloeiing van voor hen overtollig personeel. Het is te hopen dat de overheid in staat zal zijn, het dreigende gevaar van inflatie, zoals we die hebben gekend in de jaren tachtig en negentig van de vorige eeuw, af te wenden. De regering Santokhi dient daarom ten spoedigste om de tafel te gaan met de vertegenwoordigers van het bedrijfsleven en geen zaken maar lukraak door te drukken, omdat bepaalde groeperingen haar het mes op de keel hebben gelegd. Alleen door begrip, dialoog en prudent beleid, kunnen we zaken onder goede controle houden, hoe moeilijk het ook nog mag zijn.
