In onze moderne wereld wordt er al enige tijd gesproken over de zogeheten CO2 uitstoot, die onder meer tot gevolg heeft dat de wereld aan het opwarmen is en die funeste gevolgen zal hebben op het voortbestaan van de natuur en de mensheid. Er moet daarom afgestapt worden van het gebruik van fossiele brandstoffen die we benutten in onze voertuigen, vliegtuigen, grote en kleine schepen en alle andere apparatuur met verbrandingsmotoren. Elektrische voertuigen kunnen daarvoor een gedeeltelijke oplossing zijn, maar voordat we ons kunnen bevrijden van het gebruik van fossiele brandstoffen, zullen we nog decennia gebruik moeten maken van aardolie en aardgas. Dat staat als een paal boven water. Alle economieën op deze wereld draaien nog steeds en zijn in hoge mate afhankelijk van aardolie en aardgas. De jacht op het zwarte goud is daarom nog lang niet voorbij. Grote en machtige landen zijn er daarom op gebrand de aardolie te bemachtigen, op welke manier dan ook. De Verenigde Staten gingen niet zomaar naar Irak om Saddam Hoessein te verwijderen. Het ging echt niet om wapens voor massadestructie, maar zeker wel om het veilig stellen van de reusachtige olievoorkomens van Irak. Er mocht zeker geen onderbreking in de bevoorrading van de aardolie komen. De militair en economisch sterke wereldmachten, zullen ook in de komende decennia er dan ook alles aan doen om de aanvoer van aardolie veilig te stellen, al zou het betekenen, dat daarvoor oorlog moet worden gevoerd. En juist omdat we weten hoe belangrijk aardolie nog is voor het draaiende houden van vele staatshuishoudingen, moeten we goed in de gaten houden, wat zich op het westelijk halfrond voordoet. Zo is het duidelijk dat ons buurland Guyana over grote olievoorraden beschikt en door middel van het Amerikaanse bedrijf Exxon, de aardolie voor zijn kust thans verpompt en uitvoert. Maar wat velen niet weten, is dat de aardolie offshore  van Guyana zich bevindt in het zogeheten Essequibo-gebied, en dat Venezuela dat gebied al 124 jaar claimt en als zijn grondgebied ziet, dat destijds op slinkse wijze door de Britse kolonisators, afhandig is gemaakt. En juist omdat er in dit gebied enorme olievoorraden liggen, claimt Venezuela het gebied. De regering Maduro in Caracas heeft al laten doorschemeren, dat ze alles in het werk zal stellen om het Essequibo-gebied in de boezem van het Venezolaanse territoir terug te krijgen. Dat betekent dat Venezuela met zijn militair zeer superieure leger aan dat van Guyana, het gebied zeer snel zou kunnen veroveren. De Guyanese regering bouwt echter op de steun van de Verenigde Staten van Amerika om haar te beschermen, indien Venezuela militaire middelen zou willen aanwenden. Exxon is een Amerikaanse maatschappij en de aardolie die thans wordt opgepompt bij Guyana, gaat naar de VS. Overigens is het zo dat Guyana ondersteuning geniet van de OAS, de Caricom en andere regionale organisaties.  Venezuela heeft als bondgenoten socialistische regiems als Nicaragua, Cuba, Rusland en China. Dus mocht het tot een gewapend treffen komen om de olie voor de kust van Guyana, dan breekt in de regio wél de hel los. Komt ervan als je als kolonisator op uiterst slinkse wijze je eigen landkaarten door een corrupte Duitser laat maken, en zo gebieden van Venezuela en Suriname wegrooft. Aan onze zijde hebben de Guyanezen de Delta tussen het Acarai Gebergte, Curuni-Koetari en de Boven Corantijn, in 1969 militair  geroofd, het zogeheten Tigri-gebied. Dat er nu een gevaarlijke nasleep dreigt te ontstaan met Venezuela over het Essequibo-gebied, kan verregaande consequenties hebben voor onze aardolie-exploitatie voor de kust die in 2028  moet aanvangen. Het Venezolaanse leger zou binnen enkele dagen het Essequibo-gebied kunnen innemen en de Exxon-installaties  kunnen ontmantelen, maar wat er daarna aan gevaarlijke consequenties zich zouden kunnen voordoen, daar willen wij liever niet aan denken. Het gaat namelijk om de aardolievoorkomens die voor elk land  een zegen, maar ook een vloek kunnen inhouden. Het is daarom van het allergrootste belang het grensconflict tussen Venezuela en Guyana op de voet te blijven volgen, en daarbij maar hopen dat er geen gewelddadige aanpak zal volgen.