De overheid heeft decennia geleden een se-mi-overheidsorgaan opgericht. Dit Bedrijf Geneesmiddelen Voorziening Suriname – het BGVS – is als overheidsorgaan in het leven geroepen om de uit de pan gerezen prijzen voor medicijnen te beteugelen en de medicijnvoorziening voor geheel Suriname te garanderen. Door de marges op de diverse prijzen wettelijk vast te stellen die de importeur, groothandel en wederverkoper – de apotheker – mag berekenen, zou er rust komen in de wildgroei aan prijzen. Daarnaast is er ook bij wetgeving bepaald aan welke voorwaarden andere importeurs moeten voldoen voor het importeren van medicamenten. Echter is er tegenwoordig van de handhaving en controle van de wettelijke regels zeer weinig tot helemaal niets te zien. Het is een trieste constatering dat noch de consument, noch de importeur door de huidige wetgeving voldoende wordt beschermd. De gezondheidszorg en met name de medicijnvoorziening aan het volk, is naar onze mening nooit goed en optimaal geweest, omdat die simpelweg sinds de jaren tachtig nooit belangrijk genoeg is geweest voor opeenvolgende regeringen en er de spreekwoordelijke ‘andere kant’ werd en wordt opgekeken bij alles wat fout gaat. Suriname kent een aantal officiële instanties die betrekking hebben op het binnenbrengen van geneesmiddelen, waaronder een registratiecommissie voor geneesmiddelen. Deze commissie is bij wet verantwoording verschuldigd aan het ministerie van Volksgezondheid. In de registratiecommissie hebben normaliter personen zitting die een bepaalde kennis bezitten, nodig om goedkeuring voor import te geven van een medicament. Daarnaast is er ook een andere belangrijke instantie: de Farmaceutische Inspectie. Deze controleert het binnengekomen medicament op een aantal voorwaarden (die ook beschreven zijn in de informatie die is aangeleverd aan de registratiecommissie). Voordat er goedkeuring /afwijzing wordt afgegeven, moet het medicament aan een aantal voorwaarden voldoen; bijvoorbeeld het indienen van gegevens van hoe het medicament door de fabrikant is vervaardigd, hiervoor moeten onder andere een aantal protocollen en veiligheidsprocedures gedocumenteerd worden aangeleverd. Naast het voorgaande zijn er nog veel meer voorwaarden waaraan de import van een medicament moet voldoen, maar dat gaat inhoudelijk te ver voor dit artikel. Helaas heeft in de afgelopen decennia door de slechte economische situatie in het land, de commissie bijzonder slecht gefungeerd en was soms zelfs een ‘theoretische’ commissie die in de praktijk niet bestond of uit ontevredenheid niet werkte. Ook gebeurde het dat sommige leden van de commissie zelf ook importeur waren. Onnodig te vermelden dat deze vorm van belangenverstrengeling goed te vertalen is naar het spreekwoord: ‘De slager keurt zijn eigen vlees’. De lezer kan zich dan vast levendig voorstellen dat er sprake was van vriendjespolitiek, en onwetendheid en onkunde: vele hooggeplaatsten binnen het ministerie van Volksgezondheid, hadden en hebben geen kaas hadden gegeten van deze zo belangrijke organen en hun functie in de samenleving.
Het is geen moeilijk verhaal en er is ook geen batterij aan (buitenlandse) professoren nodig om de Surinaamse bevolking goed te voorzien van medicijnen, echter heeft het allemaal te maken met de juiste persoon /personen op de juiste plek en met name een mens die oprecht is begaan met de gezondheid van de Surinaamse burger. De president zou er bijvoorbeeld goed aan doen zijn minister de opdracht te geven om de ‘richtige’ en erkende Surinaamse importeurs uit te nodigen voor een gesprek, om zo te komen tot een oplossing van dit probleem. Maar wederom nee… de president doet liever zaken met een groep uit het buitenland met een dubieuze achtergrond en die nergens te vinden is.De vraag is waarom er zo met de pet ernaar gegooid wordt en het (b)lijkt dat deze regering doelbewust de gezondheidszorg helemaal naar de maan wil helpen. Wij denken dat u het antwoord zeker zal kunnen beamen!
