De afgelopen maanden hebben we stakingen uit verschillende sectoren in ons land gehad. Echter is deze actie in de afgelopen dagen sterker tot uiting gekomen, daar ook de bonden aangesloten bij het veiligheidscollectief, hebben besloten in actie te gaan. Dit nadat de regering ze had voorgehouden geen middelen ter beschikking te hebben om de lonen aan te passen. Ook de aanpassing van de zogenaamde toelagen, liet op zich wachten. Daarentegen is de regering steeds bezig de verschillende verhogingen door te drukken. Je vraagt je af, waar men denkt dat de middelen vandaan moeten komen. Van een kale kip kun je echt geen veren plukken. Het loon is tegenwoordig niet eens genoeg om door de eerste week van de nieuwe maand te komen. Men is aldoor bezig met het maken van schulden. Geen wonder dat het aantal gokverslaafden sterk is toegenomen. We kunnen de mensen van alles en nog wat verwijten, maar iemand die geen geld heeft, om in zijn of haar levensbehoeften te voorzien, zoekt naar de kortste weg. In dit geval is het letterlijk bedoeld, gezien op elke hoek een Suribet-kantoor te vinden is.

Mensen leven in Suriname met een loon, waarmee ze niet meer in staat zijn dagelijks brood op tafel te zetten. Mensen leven in een land waar de prijzen van schoolspullen altijd duur zijn geweest, maar tegenwoordig onbetaalbaar zijn geworden. Het lijkt alsof geen enkel regeringsleider ziet waar het mis gaat! Of alsof mensen in de regering geen naaste familie meer hebben. Misschien wordt het tijd dat ze ook keihard betalen voor alle zaken, waardoor ze ook kunnen meemaken wat de gemeenschap moet doorstaan. Hoeveel acties moeten er nog komen? Hoeveel ontevredenheid vanwege de gemeenschap moeten nog zichtbaar worden? In ieder geval is duidelijk, dat het verhogen van de lonen momenteel een noodzaak is.