Bij een sollicitatieoproep van het Korps Penitentiaire Ambtenaren (KPA), is opgemerkt dat als vereiste wordt gesteld, een onderzoek naar hiv. Velen vragen zich af wie de beleidsmakers zijn en of men op de hoogte is van internationale verdragen. Men vraagt zich ook af of sollicitatieoproepen, het ministerie van Justitie en Politie, niet passeren. Dit is een vorm van discriminatie die je tegenwoordig niet kunt hebben en al helemaal niet binnen een korps. Een korps dat belast is met resocialisatie en waarbij verschillende groepen terechtkomen in een gevangenis. Zou een gevangenisbewaarder die besmet is met hiv, zich niet beter kunnen verplaatsen in de schoenen van een gedetineerde die hiv besmet is?  We moeten onze ogen niet sluiten voor de realiteit. En die is, dat we leven in een gemeenschap waarbij mensen die besmet zijn met hiv en waarvan wordt verwacht, dat zij een normaal leven leiden, worden geaccepteerd. Hoe kunnen zij een normaal leven leiden wanneer ze door de arbeidsmarkt worden uitgesloten? Maar erger nog, als zij worden uitgesloten door de grootste werkgever, en zijn apparaat dat de rechten van de arbeider zou moeten beschermen. En natuurlijk mag het worden opgenomen in het traject, maar deze groep zou begeleid moeten worden. Er zouden vragen moeten komen als onder wiens begeleiding de persoon staat, hoe het zit met medicatie, en hoe elkaar te beschermen. En er wordt bewust gesproken over elkaar, omdat de betrokkene ook beschermd moet worden.

Internationaal wordt het eisen van een hiv-test door een werkgever beschouwd als een mensenrechtenschending. Hier wordt dan het recht op privacy geschonden. Ook de Internationale Arbeidsorganisatie (ILO), heeft dit opgenomen binnen haar beleid. In Suriname is dit eveneens het geval. Werkgevers mogen werknemers niet verplichten om een hiv-test te ondergaan, om in aanmerking te kunnen komen voor een baan of promotie.