De oud-NDP-parlementariër Roche Hopkinson, werd de afgelopen week toch nog benoemd tot president-commissaris verbonden aan het staatsorgaan belast met de veerdienst Canawaima. De Canawaima zorgt voor de veerverbinding tussen Suriname en Guyana. De benoeming werd doorgedrukt, ondanks kritiek vanwege het kamp van de VHP. Volgens de VHP-prominenten zou het gaan om een NDP’er die heeft bijgedragen, het land in een bepaalde belabberde positie te brengen. Waarom worden steeds dezelfde gezichten waargenomen? Wanneer krijgen andere jongeren de kans hun capaciteiten te tonen? Als parlementariër krijg je op een gegeven moment een pensioen voor het leven en nu weer een salaris als president-commissaris. Het heeft er alles van dat een groep zich aldoor aan het verrijken is, terwijl de afgestudeerden zoeken naar mogelijkheden om het land te verlaten.  Geen wonder dat ons kader wegtrekt, omdat het wel gewaardeerd wordt in het buitenland. Hier zitten oude politici elkaar te accommoderen. We hebben dit ook gezien bij de benoeming van ministers. Kijk maar naar het ministerie van Onderwijs, waar jongeren nauwelijks de kans hebben gekregen hun frisse ideeën te presenteren. Maar ook op het ministerie van Openbare Werken hebben we dat gezien. Dit terwijl de VHP beschikt over genoeg jong kader. Het werd tijdens de verkiezingscampagne ook als veelbelovend gepresenteerd. Later bleek dat ze plaats moesten maken voor oudjes. Eigenlijk is de positie waarin we ons nu bevinden als land, niet helemaal onze schuld, want de gemeenschap heeft nooit echt gestemd voor de oude politiek. Men heeft ons in een benaderde positie geplaatst en doet nu alsof het allemaal onze schuld is geweest. Dit zijn fouten waaruit we moeten leren. Niemand komt ons voorschotelen, wat men wil en vandaar dat er verandering moet komen in ons kiesstelsel.