De regering heeft volgens ex-vicepresident Ashwin Adhin, een ‘’rip off deal’’ gesloten met de Oppenheimer bondholders. De Surinaamse samenleving met het parlement als haar bescherming, moet er alles aan doen om deze deal te stuiten en mogelijk aan te passen. Ashwin wil hiermee de coalitie en oppositie vragen om een halt toe te roepen aan deze rip deal. “Ook is na drie jaren van dit Broko Parnasi-beleid, nu meer dan ooit de noodzaak, voor een nieuwe benadering van kritische begeleiding van de regering die zich nu totaal niet meer kan verschuilen achter een herstructurering en erger nog, stiekem probeert een hele nieuwe deal te sluiten met het IMF, waar niemand weet wat de prior actions zijn en de SBA (Stand-by Agreement) met nieuwe maatregelen die ons nog te wachten staan, en het volk van Suriname verder zullen tergen”, aldus Adhin.

Naar onze mening vergaloppeert de oud-vicepresident zich in zijn commentaar op meerdere wijzen. De rentevoet en rentelast welke de staat anno 2023 te dragen krijgt, is een gift van onderhandelingen waar hij in zijn voorgaande functie verantwoordelijk voor was en betrokken bij was. Het is juist dat De Nationale Assemblee, waar het gewaardeerd lid Adhin tegenwoordig zijn inspanningen aan geeft, de verruiming van de nominale schuldenlast zal moeten beoordelen. Zoals het voorzienbaar is, dat de huidige coalitiefractie partijpolitiek boven monetaire economische principes zal verkiezen. Op de wijze waarop de toenmalige coalitiefractie vicepresident Adhin ondersteund heeft in zijn giften aan een vertrekkende multinational, waarvoor een van de obligaties grotendeels bedoeld was. De nominale bedragen benoemen, verdoezelt verder de excessieve groei aan rentelasten, meer in het bijzonder boeterente, doordat de heer Adhin geen leiding heeft weten te geven aan betere onderhandelingsresultaten, toen de oorspronkelijke obligaties en boeterentes tot stand kwamen.

Herstructureren van financieringen is geen wensenlijstje en aan de andere kant van de tafel zitten geen vrienden van Suriname of liefdadigheidsinstellingen. De Club van Parijs, de obligatiehouders, noch Oppenheimer & Co, hebben de intentie, de expertise of de focus op iets anders dan binnen een zo kort mogelijke periode, zo veel mogelijk van het geleende kapitaal tegen de beste voorwaarden, terug te halen voor de houders van obligaties. Niet ten nadele van Suriname, maar ten voordele van hun achterban en ter bescherming van vertrouwen in het systeem, waar de makers van wetten, commandanten van legers en chefs van diplomaten, vanuit hun bubbel, bankiers die op contracten, arbiters en rechters aangewezen zijn, ooit een keertje terugbetalen.

In herfinancieringen zijn er grofweg maar drie knoppen waar aan gedraaid kan worden. Tijd, in de vorm van langere looptijden, afwijkende termijnen en pauzes. Geld, in de vorm van hogere rentes, afschrijvingen, provisies, lumpsums, toekomstige winsten uit bijvoorbeeld grondstoffen of zekerheden op bestaande eigendommen of aanspraken van de lenende partij.

Indien Adhin thuis een spiegel bezat, die meer dan de Elvis kuif terugkaatste, zou hij terugblikken op eigen herstructurering en leningarrangementen, waarbij zijn eigen handtekening tientallen jaren aan royalty’s uit goudwinning ondergebracht heeft bij schuldeisers, waar hij voor bijna drie keer het bedrag van de complete herstructurering, klakkeloos zijn medewerking verleend heeft en waarbij hij nimmer een dag, het Openbaar Ministerie ook maar een kiezelsteen of broodkruimel aan informatie heeft doen toekomen over de vindplaats of het verblijf van zijn voormalige en voortvluchtige collega in het kabinet, die samen met hem van 2015 tot 2020 de obligatie ontwierp, introduceerde en creëerde, uiteindelijk geen stuiver van het geleend bedrag constructief, duurzaam of blijvend aan de ontwikkeling van het land waar Adhin nu krokodillentranen om laat, aanwendde.

A.A.