Ons politiek pluimage komt vergezeld van alle kleuren van de regenboog. Het gevederte zelf, verruilt soms ook de kleur van de veren zelf, moeiteloos en klakkeloos. Met name de hoogvliegers, dwarrelen van nest naar nest, tak naar tak, zonder bestraffing of gevolg. De kuikens echter worden aangelegd met de meeste agressie en toewijding de snavels naar elkaar toe te richten en desnoods de ogen uit te pikken. De wormen en het eiwit lijken tenslotte beperkt en samenwerking wordt besloten op het hoogste niveau en ook dan altijd tijdelijk.

Wie discussie en opmerkingen wil vermijden, sleept dus geen paars kledingstuk naar het winkelmandje, moet korting geven op diens tweedehands oranje auto en verbiedt gele croptops op familiefeestjes. Het gekleurd denken, resulteert echter ook in gekleurd handelen.

De politieke kleur kan jarenlang een blokkade binnen een overheids carrière betekenen en plots omslaan in een stroomversnelling. Was een politiek ambt vroeger nog ergens bovenaan het primaat van de partij, de organisatie, merkt Keerpunt op dat al bij de instroom, partijpolitiek het verschil tussen toelating en afwijzing kan betekenen.

Als burger van het land werkt het beknellend op het bestuursresultaat dat uiteindelijk geproduceerd wordt. Het kleurenorkest berooft ons van de beste instroom bij de start van de loopbaan. Een suboptimale selectie aan kandidaten komt binnen. Het kleurenorkest stremt vervolgens de facto de groei en bevordering van de meest competente beleidsmakers. Het kleurenorkest zet het stelsel van meritocratie op zijn kop, door de meest gekleurde eindbeslissingen te laten nemen, in plaats van degene die de meeste ervaring, deskundigheid en integriteit kan inzetten.

Het ondermijnt het concept van selectie op basis van competenties. Het ondermijnt het beginsel van ontwikkeling op basis van kwaliteit. Het beloont sycophantie, persoonsverheerlijking en megalomanie. Onmisbaarheid in plaats van kennisdeling, -vorming en -overdracht. Een stelsel van menselijke potentie ontwikkelt zich aan de hand van wat de straffen en beloningen, die daadwerkelijk en effectief, mogelijk maken, als resultaat toelaten. De boodschap van een stelsel dat partijkleur boven alles stelt, is dat partijloyaliteit de ultieme garantie op persoonlijk gewin is. Tot op het moment dat die partijloyaliteit verpand moet worden aan een andere partij, natuurlijk.

Profielschetsen zijn voor utopisten, hoewel de efficiënte wereld van beursgenoteerde multinationals, primair het selectieproces daarop afstemt. Vakervaring is voor naïevelingen. Alhoewel geen van de partijloyaliteiten hun chirurg of piloot uit zou kiezen met de selectiecriteria die men voor de directie van een ziekenhuis, bankinstelling of parastataal bedrijf, aanmeet. Een vooropleiding is iets waar je een minister of districtscommissaris niet naar vraagt. In ieder geval niet die van bijvoorbeeld Binnenlandse Zaken of een van de velen die het Eerste Marron familiebloed door hun trotse aderen hebben stromen.

De grote ironie is dat politieke kleur ons bestuurlijk nog nooit iets heeft opgeleverd. De successen die geboekt zijn, zijn geboekt in coalitieverband. De prestaties die geleverd zijn, zijn geleverd omdat Surinamers, hand in hand, schouder aan schouder, voor Suriname gewerkt hebben en niet voor afkortingen of partijbelangen. Als deze tunnel ooit nog licht laat doorschemeren, zal dat licht zich daarom niet laten inkleuren.

A.A.