De vakcentrale C-47, heeft de leden van de bij hem aangesloten vakorganisaties opgeroepen op 2 mei, de dag na de Dag van de Arbeid, niet op het werk te verschijnen. De vakcentrale wenst met deze eendaagse actie, de Surinaamse regering erop te wijzen, dat de werkende klasse de economische, financiële en sociale misère, niet langer kan dragen. C-47 tracht met deze actie meerdere vakbonden achter zich te krijgen voor deze werkneerlegging op 2 mei. De leiding van C-47 geeft in een verklaring te kennen, dat de Surinaamse mens en in het bijzonder de loontrekkers wel of niet aangesloten bij een vakorganisatie, niet langer voort kunnen vanwege de alsmaar stijgende prijzen en dat looncorrecties die door de werkgevers zijn toegepast, heel snel zijn achterhaald door de alsmaar stijgende prijzen voor goederen en diensten. De wisselkoers voor vreemde valuta die maar blijft stijgen, de verhogingen voor brandstof die als moordend voor de werkers wordt ervaren, worden aangehaald in een oproep van C-47. De aangekondigde werkneerlegging op 2 mei aanstaande, moet worden gezien als een schot voor de boeg aan de regering Santokhi. C-47 komt in het geweer, omdat het steeds duidelijker wordt dat leden van verschillende bonden van mening zijn, dat er vanuit vakbondsbesturen te weinig wordt gedaan om hen uit de benaderde financiële en sociale positie te halen. Onderwijsgevenden hebben al besloten los van onderwijsbonden de straat op te gaan, en aandacht te vragen aan de regering voor hun benaderde positie. De regering krijgt het nu nog moeilijk, want ze zal nu telkenmale moeten luisteren naar mensen die het niet meer aan kunnen en als dissidente leden binnen het vakbondswezen kunnen worden gezien. Deze mensen hebben geen vertrouwen meer in de leiders van de vakbeweging en roeren zich, omdat hun sociale positie aanmerkelijk aan het verslechteren is, zodanig zelfs dat ze niet meer in staat zijn hun normale uitgaven binnen een gezin te doen. C-47 eist van de regering dat het beleid over aan andere boeg moet en wenst dat er beleid gevoerd zal moeten worden, waarbij de werkende klasse niet langer lijdt. De roep om verlichting bij het volk is alom en zal aanhouden zolang verbetering niet duidelijk zichtbaar is of wordt. De regering is wel aan handen en voeten geboden door de uitvoering van het zogeheten herstelplan, dat ze uitvoert samen met het Internationaal Monetair Fonds, IMF. Dit programma doet meer dan verwacht pijn aan het volk en de onvrede wordt steeds duidelijker tot uiting gebracht. Het grootste probleem dat dit land heeft, is de ontwaarding van de SRD ten opzichte van de dollar en de euro. Voorts is het inmiddels duidelijk dat men tot juli 2020 aan een vernietigende monetaire financiering heeft gedaan, waardoor de dekking van de SRD grotendeels waardeloos is geworden. De actie van C-47 moet gezien worden als een signaal om de regering nog meer met de neus op de feiten te drukken en haar aansporen, sneller aan een soort vangnet voor de sociaal zwakkeren te werken. Ook de vakbeweging staat onder zware druk en moet voorkomen niet tussen wal en schip te vallen, vandaar deze werkneerlegging voor één dag op 2 mei. Of de oproep massaal zal worden opgevolgd is maar de vraag, want zo een stakingsactie werkt natuurlijk ook weer nadelig voor de productie, die al niet veel bijzonders is. Bij C-47 en de andere grote vakorganisaties weet men precies waar de schoen in economische en financiële zin wringt, en wat de financiële speelruimte van zowel de publieke als particuliere sector is en dat inflatoire salariscorrecties geen soelaas zullen bieden, omdat met meer geld, ook meer uitgaven zullen worden gepleegd en dat ook de prijzen en diensten gelijk weer zullen stijgen en wel sneller dan de toegekende salarisaanpassingen. Een fenomeen dat we in het verleden meerdere malen hebben meegemaakt. De huidige situatie kan alleen door gemeen overleg tussen regering, vakbeweging en het bedrijfsleven in rustiger vaarwater worden gebracht en ook de pijn verzachten bij de werkende klasse. Eendaagse werkneerleggingen kunnen daarom slechts gezien worden als een ernstig signaal aan de regering het beter te doen. Voor de rest zal die ene dag van niet werken, alleen maar worden gezien als een extra vrije dag en op de 3e mei gaat iedereen weer gewoon naar het werk en is de sociale misère nog zeker niet van de baan.