President Santokhi is afgelopen week afgereisd naar Nederland voor een medisch onderzoek. Het ging in dezen volgens het medisch team om testen die in ons land nog niet beschikbaar zijn. Velen vragen zich dan af, waarom er niet gewerkt wordt om die medische mogelijkheden ook hier te krijgen. Niet alleen de president heeft recht op een goede medische zorg, maar de totale gemeenschap. Of gebeurt dat alleen wanneer je goed in de centjes zit of op staatskosten kan reizen? Dagelijks zijn er mensen in ons land die via sociale media om medische hulp vragen. Hoe wordt met die groep omgegaan? Moet het de verpauperde gemeenschap zijn, die voor elkaar moet klaarstaan?

Het moet alleen niet gekker worden, want het ergste dat nog kan gebeuren, is dat er doden vallen. Met het vertrek naar Nederland heeft de president het signaal gegeven geen vertrouwen te hebben in de Surinaamse zorg. Die staat trouwens op het punt om te vallen en het personeel is gemaakt tot bedelaars. Ook de zorg voor bejaarden is dusdanig verslechterd dat we kunnen spreken van een dieptepunt. Maar wat interesseert het de regeringsleiders eigenlijk, want die kunnen met de over de ruggen van het arme volk verdiende gelden, hun oude dag in een particuliere instelling doorbrengen. Het zijn de moeders en vaders die ze ooit daar hebben geplaatst die met volle Pampers moeten zitten, omdat het personeel in actie is. Zeker mensonterend, maar is het ook volledig onterecht? Hebben de mensen die daar werken, geen recht op een behoorlijk bestaan? Ze moeten dagelijks de verhogingen betalen, terwijl de overheid ze maar om de tuin leidt voor wat betreft de gewenste meer verdiensten. Dan hebben we nog een minister van Volksgezondheid die zich eerder druk maakt om uitspraken gedaan door een vakbondsleider, dan daadwerkelijk de helpende hand te bieden aan een zinkende sector.