Bij het ontstaan van het kabinet Santokhi, de zogeheten vorming van de huidige coalitie, hebben velen zich afgevraagd, of  het wel allemaal zo succesvol en feilloos zou gaan verlopen, gezien de samenstelling bestaande uit VHP, ABOP/PL en de NPS. De VHP en NPS hadden reeds eerder samengewerkt in de kabinetten Venetiaan en ABOP als deel van de A-Combinatie, was er in een kabinet ook bij betrokken. Ingewijden weten ook, dat de politieke partij ABOP op veel momenten het staatshoofd Venetiaan ook de nodige hoofdpijn heeft bezorgd, en wel met betrekkking tot de vele wensen, die niet altijd verwezenlijkt konden worden. Ook in het eerste kabinet Bouterse 2010-2015 verliep de samenwerking op veel momenten niet vlekkeloos, en koos Bouterse in 2015 ABOP niet bij het nieuwe regeerteam te betrekken en ging voor  een samenwerking met de BEP, hetgeen Brunswijk zeker als zeer onaangenaam werd gezien.

Bij de verkiezingen van 2020 en hun uitslag, bleef er voor de VHP niet veel keus over dan samen te gaan met ABOP/PL en de NPS, in de hoop dat er wel een redelijke vorm van samenwerking zou kunnen plaatsvinden. Reeds bij het verdelen van de ministersposten legde ABOP de VHP het mes op de keel en eiste belangrijke departementen op.  Santokhi wilde regeren en vooral na al de gedane beloften dat hij het werk wel even zou klaren. Een opgave die naderhand veel zwaarder bleek dan werd vermoed. Maar  als je eenmaal in een coalitiehuis woont, dan is het wél van groot belang dat men harmonieus tewerk gaat in landsbelang en enge persoonlijke en partijbelangen niet gaan prevaleren boven het algehele volksbelang. Maar reeds na enkele maanden werd het duidelijk dat  harmonieuze  samenwerking in het belang van de gehele samenleving, zonder dat  bepaalde groepen werden bevoordeeld veel zaken spaak liepen en nog steeds lopen.  Door bepaalde politici binnen de samenwerking werd en wordt er nog steeds gechanteerd om  de eigen partij en volgelingen te accomoderen en geen rekening gehouden met het algemene belang.  Politici die doen alsof ze geen deel van de coalitie uitmaken wanneer zaken fout gaan en het “anomi” syndroom lijden en dan wel proberen zich te vrijwaren van de zo nodige verantwoordelijkheid,  bij het op de juiste wijze besturen van een land.  Verdeeldheid binnen een coalitie heeft een funeste uitwerking en kan uiteindelijk leiden tot een kabinetscrisis, die wij momenteel zeker niet kunnen hebben. Een kabinetscrisis leidt tot grote onzekerheid en onrust en Suriname heeft nu juist stabiliteit om de crisis te kunnen overwinnen. Bovendien is het zo, dat we zonder nieuwe kieswet nu geen verkiezingen met het verworpen kiesstelsel kunnen houden.  Alle participanten in de regering moeten daarom hun verantwoordelijkheid kennen, want daarvoor zijn ze aangesteld en heeft het volk dat aan haar verstrekt. Het is te hopen dat alle deelnemers in de coalitie dat nu heel goed begrijpen, al hebben velen het gevoel, dat bepaalde politici zulks door hun beperkte intellectuele vorming, daar niet voldoende bewust van zijn  en zich gedragen als bestuurders uit en bananenrepubliek.  Laten we daarom hopen en bidden dat deze mensen zonder geconstateerd verantwoordelijkheidsbesef tot inkeer komen en anderen gaan ondersteunen die wel bereid zijn voor de totale gemeenschap te werken.