Al geruime tijd worden we in ons land geconfronteerd met het wegtrekken van verpleegkundig personeel. De meesten vinden hun heil in het buitenland tegen een beter loon, gratis woning en vervoer. Natuurlijk vertrekken ze, wie zou dat niet hebben gedaan? Vooral wanneer je het in je eigen land moet doen tegen een karig loon en je niet in staat bent rond te komen voor de maand. Het wegtrekken van zorgverleners is dus een feit, en er wordt door de regering niets gedaan om dit te verhinderen. Maar daar gaat de kwaliteit van onze zorg! Nog een beetje langer en we worden geconfronteerd met een ware ramp. Dan heb je een regering, die ondanks het feit dat het personeel opkomt voor zijn rechten, ervoor kiest hun vakbond voor het gerecht te slepen bij een van de zorginstellingen. De vakbond praat in voordeel van de regering, terwijl de frustraties onder het personeel verder toenemen en de demotivatie duidelijk merkbaar is. Deze mensen vergeten, dat het leven niet is zoals het in de praktijk blijkt en dat zij ook eens daar kunnen belanden. Dan zullen ze op dat moment hun waardering voor het zorgpersoneel willen uitspreken, maar dan kan het best te laat zijn.  En dat men niet eens meer in staat is medicamenten en benodigde verbruiksartikelen aan te schaffen voor de ziekenhuizen. Verwacht men echt dat familieleden van patiënten buiten de instellingen op zoek gaan naar medicamenten? Een dergelijke situatie is al jaren gaande, waarbij ouders of verzorgers medicamenten moeten gaan zoeken die nodig zijn om een reeds opgenomen patiënt, verder te kunnen behandelen. Wat is de taak van de staat? Waarvoor hebben we zorgverzekeraars? Alles is ontregeld! Zelfs de apparatuur voldoet niet aan de eisen. Het moet niet gekker worden! We hopen niet dat er eerst mensen moeten sterven, alvorens er gedegen maatregelen worden getroffen.