De groep die niets van de regering wilde weten en vastberaden was de verhoogde tarieven door te drukken, is dezer dagen opvallend stil. Dit na een gesprek met de vicepresident, waarbij er voedselpakketten werden verstrekt en bereidverklaringen zijn gedaan. De tariefsaanpassing is dus niet meer nodig? Want nu komen ze plotseling wel uit en speelt de wisselkoers ze geen parten meer. Of zijn ze bang dat zij geen beschikking meer zullen ontvangen? Een bekend spreekwoord luidt: ‘Te yu finga de ini wang suma mofo, yu no mang nak ing tap ing ede’ (Wiens brood men eet, diens taal men spreekt). Geen wonder dat protesten in Suriname niet tot hun recht komen en waarom vakbonden niet meer serieus worden genomen. Ze zijn omkoopbaar en zwijgen als het graf nadat ze een positie hebben kunnen verwerven. Morgen gaan ze weer opkomen, omdat het zogenaamd niet goed gaat, maar toen je naar een duurzame oplossing moest zoeken, nam je genoegen met een zak levensmiddelen. En zo blijft de regering delen binnen de samenleving omkopen. Ze bakt ons trouwens in ons eigen vet. Het verhogen van alles dat kan, om ons vervolgens pakketten en bepaalde voordelen aan te bieden. Maar niemand moet het volk onder een bepaalde druk proberen te plaatsen wanneer het ze goed uitkomt. Eenieder voelt het, maar maatregelen en salariscorrecties komen niet wanneer jij het nodig acht.