De regering heeft onlangs het Sociaal Programma door middel van het ministerie van Sociale Zaken en Volkshuisvesting (SoZaVo) gelanceerd. In dit programma zijn bijkans 40.000-60.000 huishoudens geregisteerd die in aanmerking komen voor een koopkrachtversterking van 1800 SRD per maand. Vanwege de regering is er SRD 1.2 miljard vrijgemaakt voor het uitvoeren van het Sociaal Programma. Verder worden er zeven goederen en diensten gesubsidieerd in het Sociaal Programma: brandstof, elektra, water, gas, basisvoeding, transport en medicamenten. Eerder dit jaar deelde president Santokhi mee, dat door het uitvoeren van dit programma, er teruggegeven zou worden aan het volk, met name de kwetsbare groepen. Maar weer komt er slechts een kleine groep in aanmerking voor ondersteuning. Meegedeeld werd, dat de personen die in aanmerking komen voor de koopkrachtversterking binnen het Sociaal Programma, de kwetsbare groepen zijn die reeds in het sociaal vangnet opgenomen zijn en personen die nog niet geregistreerd, maar bekend zijn en ook opgenomen worden. Maar welke mensen behoren eigenlijk tot de kwetsbare groepen? Het is goed dat de regering deze groep tegemoet komt. Maar naast deze groep zijn er ook mensen die volgens de regering niet gerekend worden tot de kwetsbare groepen, maar het ook behoorlijk zwaar hebben. Er zijn honderden burgers die niet meer uitkomen met hun salaris, maar zij worden niet tot de groep gerekend, omdat zij niet bij SoZaVo geregistreerd staan. Hebben deze mensen het ook niet zwaar? In plaats van het tegemoet komen van een selectieve groep, zou de regering met maatregelen moeten komen, waar de hele samenleving voordelen aan heeft. En niet slechts een select groepje, omdat haast elke Surinamer het momenteel heel zwaar heeft.