Keerpunt vraagt zich al geruime tijd af, hoe het mogelijk is dat een noodlijdende onderneming zoals de SLM, nog überhaupt de bedrijfsvoering voortzet. Een bedrijf zonder jaarrekening, een bedrijf zonder capabele leiding noch RvC. Een bedrijf dat allang failliet verklaard zou moeten worden, is nu weer in het bezit van een Boeing. Naar wij vernemen, is de SLM nog in staat om voort te bestaan, omdat het bedrijf dik wordt ondersteund door de Staat Suriname. Betrouwbare bronnen hebben bevestigd aan Keerpunt, dat Suriname namelijk maandelijks miljoenen aan US-dollars betaalt aan boetes en rente aan schuldeisers van de SLM. Alleen zo kan het staatsbedrijf naar verluidt, nog functioneren.

Wij vinden dit een zeer kwalijke zaak, want dit had allemaal niet gehoeven, omdat de herschikking van schulden reeds in het herstelplan van het ontslagen Crisis Management Team, was uitgestippeld. Het team had naar wij vernemen, vorig jaar al vergevorderde gesprekken met schuldeisers. Dit was naar onze mening allemaal niet nodig als het herstelplan was doorgegaan zoals was uitgezet. Wij vragen ons af of de Staat Suriname ook garant zal staan voor het vliegtuig dat op de Mid-Atlantische route moet vliegen. Wij weten nu al dat als het IMF dit door heeft, dat verregaande consequenties kan hebben voor de eerstvolgende review die deze maand zal plaatsvinden. Wij hebben het vermoeden, dat het redden van de SLM gewoon een prestigekwestie is geworden van deze regering, maar zij moet oppassen dat zij niet aansprakelijk gesteld wordt voor andere buitenlandse schulden van de SLM. Naar onze mening betekent luchtvaart het toevertrouwen van mensenlevens en veiligheid aan een capabele leiding en toezicht op die leiding door een RvC met deskundigheid.

Is daar nog langer sprake van? Een bedrijf dat financieel wanbestuur verweten kan worden, schijnt nu weer te beschikken over een Boeing 737 met de naam Sabaku.

Zoals het bekende kinderliedje over die mythische vogel luidt: “Waarom vlieg je weg, als ik jou wat zeg?”, kan aan het RvC-lid onder reisverbod, dat toch in Nederland neerstreek, gevraagd worden hoe dit toch allemaal kan. Het is publiek geheim, dat meerdere schuldeisers, buitenlandse veroordelingen tot betaling tegen SLM hebben bewerkstelligd. Die uitspraken ook in Suriname ten uitvoer brengen, wordt met procederen voor de Surinaamse rechter beoogd. Hoe kan het voortbestaan dan zo luchtig en vluchtig bejubeld worden? Miljoenen aan rente en boeteverplichtingen zouden een normaal bedrijf niet in staat stellen op dezelfde voet verder te gaan.

Als er echter een sterke (bijvoorbeeld soevereine) garant staat of zelfs derde betaler de rekening(en) oppakt en voldoet uit (staats)kas, dan duurt het feest voort, zolang de belastingbetaler het toelaat. Er zijn dan ook serieuze aanwijzingen, dat dikke staatssteun, miljoenen zelfs, de enige verklaring kan zijn, voor het doorfunctioneren van het staatsbedrijf.

Wij hadden reeds het vermoeden dat er sprake is van miljoenen aan staatsmiddelen, die aan boete en rente, ten gevolg van wanbestuur, de nationale trots in de wolken houden. De vraag is of de Wet op de Jaarrekening, de Comptabiliteitswet en de Staff Level Agreement met IMF, zulk kunst- en vliegwerk toelaat. Spreken we van vluchtgedrag of vluchtgevaar? Dat het reddingsplan nooit openbaar werd als daar ooit een definitieve versie van bestaan heeft, is niet wettelijk verplicht.

Maar zonder jaarrekeningen door- en voorfinancieren, is niet alleen onverantwoord, maar in strijd met de doelmatigheid die de Comptabiliteitswet verplicht stelt. Een schepje bovenop is thans dat de vakantiebeurs heeft de SLM duizenden euro’s heeft gekost aan daggelden, autohuur, hotelkosten en voeding. Ook RvC-leden en directie waren onlangs naar Nederland.

Een grote delegatie is onlangs afgereisd en dit kostte de SLM op basis van daggelden, hotelkosten, autohuur en voeding, ook enorm veel geld. Wanneer houdt het uithollen van SLM nu eindelijk op?