Zijn we doelbewust bezig het algehele ecologisch evenwicht in Oost-Suriname en in het bijzonder dat van de Lawa- en Marowijnerivier, te verwoesten? Daar zijn alle aanwijzingen en zelfs bewijslasten, thans voor aanwezig. De goudrovers die in dat gebied werkzaam zijn en wel nabij de linkoever van de voormelde waterwegen, vernietigen flora en fauna totaal met hun skalians en het dumpen van zware metalen bij de goudwinning. Zelfs de oevers van deze rivieren worden vernietigd door deze activiteiten. Zoals niet velen bekend is, zijn de Lawa- en Marowijnerivier gemeenschappelijke rivieren en ook deel van Frans-Guyana. In deze rivieren wordt al sinds de koloniale tijd het midden van de beide rivieren als de grens aangehouden. Dat wil zeggen dat voorbij het midden van de rivier, bekeken vanuit Suriname, we ons in Frans gebied (Frans-Guyana) bevinden.

De voormelde rivieren worden dus gedeeld als het om de grensbepalingen gaat. Maar wanneer het om de biodiversiteit gaat, is er dus geen sprake meer van een grens. Als wij door onze misdadige kwiklozingen in de Lawa en Marowijne, de biodiversiteit ernstig beschadigen, dan is het meer dan logisch dat de Fransen daar protest over aantekenen en verhaal wensen te halen bij de regering Santokhi. Al decennialang is door Franse biologen en andere wetenschappers vastgesteld, dat er een verontrustende vervuiling van de voormelde rivieren plaatsvindt die geheel te wijten is aan de illegale goudwinning, waarbij vooral de fauna daar zwaar onder te lijden heeft. Opeenvolgende regeringen hebben daar weinig of niets aan gedaan, waardoor de activiteiten toenamen en het kwikgehalte in vis ontoelaatbare concentraties vertoonde. Bij Wayana inheemsen in het gebied die de vis aten, werden ook kwikgehaltes in het bloed geconstateerd. Geboorteafwijkingen werden ook vastgesteld en vermeld, en toch deed men niets aan de Surinaamse zijde om de vervuiling van het water in dat gebied te stoppen. De Franse regering heeft bij herhaling opeenvolgende Surinaamse regeringen erop gewezen, dat de goudwinning in het gebied desastreuze gevolgen heeft voor de biodiversiteit en dat Frans-Guyana daar ook enorme schade van ondervindt. Van de Surinaamse regering werd regelmatig gevraagd, een eind te maken aan de goudwinning op de huidige schaal en het gebruik van kwik te beëindigen. Maar daar werd nauwelijks iets aan gedaan, omdat de goudrovers in het gebied directe connecties hadden met vooral de regering van Bouterse. Maar ook met deze regering zijn er verbintenissen die een adequaat ingrijpen aan de Lawa en Marowijne in de weg staan. De Fransen hebben inmiddels gemeld, dat een nader wetenschappelijk onderzoek aan de Lawa- en Marowijnerivier inmiddels heeft uitgewezen, dat de Marowijne die noordelijk een stroom is met de Lawa, aan het afsterven is. Dit zou alles te maken hebben met de ‘kleinschalige goudwinning’, oftewel de activiteiten van de voor Keerpunt zijnde goudrovers, wier belangen boven de biodiversiteit en gezondheid van de plaatselijke bewoners gaan. Volgens de Franse wetenschappers is er sprake van een catastrofale aantasting van de biodiversiteit in de grensrivier de Marowijne, die voor de helft van Frankrijk is. Volgens de Franse wetenschappers wordt de schade aan de rivier vrijwel alleen door Surinaamse gouddelvers aangericht en is er nauwelijks of geen controle van Surinaamse zijde op de naleving van wet, recht en bescherming van het milieu. Van de Franse zijde van de rivier wordt de controle wel stringent uitgevoerd, om zo de rivier te beschermen tegen vervuiling veroorzaakt door de goudzoekers, maar aan de Surinaamse zijde is het een ‘wild west’. Volgens de Franse wetenschappers is de rivier in rap tempo aan het verarmen, waarbij de aanwezigheid van en diversiteit van planten, vissen en ander aquatisch leven aan het uitsterven is. Dit heeft zeer negatieve gevolgen voor de algehele biodiversiteit, zowel voor het stroomopwaarts of afwaarts gedeelte van de rivier. Het moet meer dan duidelijk zijn voor de regering Santokhi, dat de Fransen de balen hebben van de situatie in het oosten van ons land en dat ze verandering willen zien, zo niet eisen. De goudwinningsactiviteiten in het oosten aan de linkeroever van de Marowijne hebben ernstige gevolgen, ook voor de Fransen. Vis eten in deze rivier wordt een riskante zaak voor eenieder die aan de rivieren Lawa en Marowijne woont. Zelfs de broodwinning van vissers in Albina die van de opbrengst leven door hun vangst op de Franse oever af te zetten, komt in gevaar. Ook de Fransen willen geen vis met gif eten en dat dient ook onze regering goed te begrijpen. Geen enkele regering kan zich laten chanteren door een crimineel ingestelde goudlobby, die denkt het land in zijn greep te kunnen houden. Als we niets aan dit probleem doen, kunnen de Fransen het op een gegeven moment zelf oplossen door met name de skalians op te blazen. We krijgen dan een interventie en een schending van onze territoriale integriteit die tot grote bilaterale spanningen kan leiden. Maar we kunnen onmogelijk blijven toestaan dat de huidige toestand blijft voortbestaan en wat we onmogelijk kunnen doen, is een atoommacht voortdurend tegen de haren in blijven strijken. De regering Santokhi moet maar voor zichzelf beslissen wat belangrijker is: de bilaterale relaties met het machtige Frankrijk of in de worggreep blijven van een stel goudrovers.