Retentie van valuta uit de productiesector en verscherpt toezicht daarop, is tijdens de persconferentie van 28 november jl. door de regering aangehaald als een van de maatregelen die de rust op de valutamarkt moet herstellen. In de praktijk is bij algemene beschikking van de Deviezencommissie, retentie voor met name de hout-, goud- en agrarische sectoren afgekondigd, maar is het de bankrelatie die om onderliggende documenten en bijstortingen verzoekt. Hierbij wordt niet gewacht totdat de productiebedrijven conform jaarbegroting en jaarrekening, zicht hebben gekregen op wat de valuta behoefte is en wat de valuta uitgaven en eventuele winsten zijn. Er wordt haast per transactie een bruto is gelijk aan netto mentaliteit aan de dag gelegld en assertief tot agressief aangedrongen tot storten, achterhouden en documenteren.

Het beleid is daarbij niet het gevolg van onderzoek van winstvergelijkingen, sectorbrede analyse of het doorrekenen van het effect op de productiesectoren, maar van de vermeende behoefte van de staat. Ondernemers verliezen de impuls van vrijemarktproductie, verliezen de concurrentiepositie ten opzichte van regionale collega’s die vrije toegang hebben tot valuta en merken van een publiek-privaat samen optrekken niets, maar dan ook niets. Daarnaast zijn er zorgelijke aanwijzingen, dat sommige producenten Orwelliaans meer gelijk dan anderen blijken, als het om handhaving van de retentiebeschikking gaat. Bij afkondiging is bovendien voorbijgegaan aan zowel het tripartiet overleg als de diverse wettelijk voorgeschreven overlegorganen. Daarnaast is de Deviezencommissie bij recente aanzeggingen ertoe overgegaan, expliciet met de sancties in de deviezenregeling te dreigen. Met gevangenisstraffen tot vier jaar, voorarrest vanwege het karakter van misdrijf en de hoogste boetecategorie onder de wet, is voor wat retentie betreft, weinig verschil te merken, met de onder de regering Bouterse geïntroduceerde Wet Controle Valutaverkeer en Transactiekantoren. Het ziet ernaar uit dat de staat na decennia aan onverantwoord financieel beleid, een gebrek aan iedere productie of sector impuls, nu van plan is ganzen met gouden eieren, hoe klein en bescheiden dan ook, naar de slachtbank te leiden, op het altaar van valuta interventie.