De wisselkoers is nog steeds niet onder controle en het lijkt alsof niemand binnen onze monetaire autoriteiten weet, wat er gedaan moet worden om het probleem structureel aan te pakken. Dus terwijl het erop lijkt alsof het wiel opnieuw uitgevonden moet worden, gaat de samenleving gebukt onder ‘maatregelen’, die tot nog toe niet gezorgd hebben voor een daling van de koers. Het is overduidelijk dat wij steeds verder verarmen als gevolg van de ontwaarding van de SRD en de stijgende prijzen.

Dan is er ook nog sprake van een verruwing in onze samenleving en stijgende criminaliteit. Jammer genoeg ziet de eerste burger van ons land de ernst van de situatie niet in, want in zijn jaarrede stelde hij, dat ‘’het licht in de tunnel zichtbaar is’’. Wij merken daar niets van en vragen ons af, voor wie dat licht zichtbaar is. Misschien bedoelde de eerste burger de Divali lichtjes die onlangs zijn aangestoken, of de hele grote Dia die op het onafhankelijksheidplein stond afgelopen weekend, maar licht in de ruimste zin des woord met betrekking tot een verlichting van onze noden, daar kunnen weinig Surinamers van spreken.

Dan kunnen wij wel waarde hechten aan het feit dat het Divali onlangs is gevierd en heel nuchter stellen, dat het licht dat wij in onze harten hebben ontvangen en de verkregen warmte en energie, het werk verzetten. Maar dat helpt de mensen niet die straks nauwelijks hun stroomrekening kunnen betalen.

We hebben het niet over de mensen die airco’s draaien, maar de groep die niets eens een koelkast kan kopen, laat staan stroom en water betalen. Deze mensen branden elke dag een kaarsje, maar voor hen lijkt ‘overwin het kwade door het goede’, niet op te gaan, want zij worden elke dag armer.

Boodschappen halen is voor deze groep bijna onmogelijk: een rek eieren, yoghurt en Morjon sardien, dat zijn luxe goederen geworden. Hoe moeten deze mensen licht in de tunnel zien? Het enige licht dat zij ervaren, is dat van een kaarsje, meer niet. Wij zeggen niet dat het allemaal van een leien dakje moet gaan, maar de vele uitdagingen die op het pad komen van het Surinaamse volk, geven een zeer onaangenaam gevoel. Hoewel we weten dat deze uitdagingen niet voor altijd hoeven te zijn als we samen werken aan de opbouw van ons land, moeten mensen wel een toekomstperspectief hebben.

We denken dan aan een huis bouwen, een auto kopen, studie betalen voor de kinderen, enz. Maar sparen lukt de meeste mensen niet meer en het salaris is in de meeste gevallen ook niet genoeg voor het afsluiten van een lening, dus president, we vragen nogmaals: Licht in welke tunnel?