Tijdens de behandeling van de Loterijwet afgelopen week, hebben diverse assembleeleden behoorlijk wat kritiek geleverd op de vele Suribet-kantoren die als paddenstoelen uit de grond rijzen. Enkele assembleeleden stelden, dat deze kantoren onmiddellijk dienen te worden. Andere leden waren van mening, dat het aantal per district en ressort beperkt zou moet worden. De assembleeleden waren het er wel unaniem over eens, dat deze kantoren over het algemeen zorgen voor verslaving en leiden tot ontwrichting van gezinnen.

Keerpunt is het totaal eens met deze stelling, want dagelijks zijn deze kantoren vol mensen die denken dat het hun dag is om een slag te slaan. Deze kantoren maken het heel eenvoudig voor mensen met een beetje geld iets te winnen, maar wat zij niet door hebben, is dat zij veel meer verliezen in het proces. Maar om even te gaan naar de oorsprong van dit alles, want velen snappen het proces niet. Een casinovergunning wordt uitgegeven door de president van Suriname. Vroeger werd de vergunning uitgegeven door de governor van de Centrale Bank, maar tijdens de vorige regering werd dat veranderd. Op het Kabinet van de President werd toen ‘n nyan gemaakt door exponenten die heel dicht bij het staatshoofd zaten. Casinovergunningen werden voor USD 1 miljoen verhandeld. Voor Suribet heeft de toenmalige president van Suriname een ‘franchise’ vergunning verleend, waarschijnlijk de eerste in Suriname. Franchise is een moedervergunning, waarbij de moeder dan zonder toestemming van de overheid, zich kan vermenigvuldigen. En daarna kreeg je de explosie van Suribet-kantoren op elke hoek. De vergunning werd toen verstrekt door de president van het land. Een Gaming Board kan geen besluiten van een president ongedaan maken of qua uitvoering doen verzachten. De president is de hoogste instantie. In welk land kan een ambtenaar een besluit van een president terugdraaien? Dus de president geeft de vergunningen en dan moet de Gaming Board optreden. Overigens stelt het assembleelid Gajadien nu voor, dat de president de vergunningen blijft verlenen. Gajadien is naar onze mening een grapjas, want hoe kan je eisen dat een casino USD 20 miljoen investeert in een hotel van 100 kamers? De Financial Action Task Force (FATF), kwalificeert het geld van casino’s als witwasgeld. Hoe kan je als overheid dan meer investeringen eisen? Dit betreft een puur witwasvoorstel. Het beleid moet er juist op gericht zijn om investeringen in de goksector te ontmoedigen, tenzij je van Suriname een Las Vegas wilt maken. Investeringen moeten wel gelinkt zijn aan een toerismebeleid.