Er zijn al enige tijd stromingen in de NPS die van mening zijn, dat de partij beter uit de huidige regeringscoalitie kan stappen, omdat ze veel te weinig wordt betrokken bij het beleid en zijn besluitvorming. Ook vindt men bij de groene partij, dat gezien haar geringe aantal zetels in DNA, men onvoldoende rekening houdt met de visie van de partij en dat haar adviezen vaak niet worden geïncorporeerd in het totale beleid. De NPS wordt duidelijk gezien als zwakke broeder en heel weinig betrokken, althans dat is de mening van veel partijleden en sympathisanten. Het is geen geheim dat de NPS na de verkiezingen van 1987 en daaropvolgende volksraadplegingen, steeds minder goed scoorde en aanhang verloor aan met name de NDP.  Ook geraakte de partij aanhang kwijt, omdat velen teleurgesteld geraakten door de keuzes die werden gemaakt bij vervanging van de leiding. De partij werd geplaagd door vergrijzing en degenen die vervolgens op de voorgrond traden om de partij wederom tot grote hoogten te leiden, spraken de achterban steeds minder aan. Als binnen de zogeheten verjonging er dan ook nog sprake was van vermeende schandalen, deed dat de partij zeker ook geen goed. Bij verjonging in een politieke partij en dan wel in het bijzonder binnen voorname schakelfuncties, dienen er wel capabele personen geplaatst te worden en mag er van favoritisme en nepotisme, geen sprake zijn. Goed, kundig en integer kader, kan een politieke partij zeker voordeel opleveren. De achterban zal daar dan zeker ook meer waardering voor weten op te brengen. Bij de NPS is er bij verjonging en vervanging van de ouderen, niet altijd de juiste keus gemaakt, althans dat is de mening van velen die jaren achtereen de partij hebben gesteund en nog steeds een warm hart toedragen. Echter houdt een grote groep zich al jaren op de vlakte, omdat men vooral van mening is dat de huidige voorzitter Gregory Rusland, niet de persoon is, de partij wederom tot grote hoogte te kunnen brengen. Men vergelijkt de man automatisch met de verschillende NPS-voorgangers en komt dan tot de slotconclusie, dat hij de voornamelijk creoolse achterban niet of nauwelijks weet te inspireren en dat men liever voor een andere politieke entiteit stemt bij vrije, algemene en geheime verkiezingen. De NPS zit binnen de regeringscoalitie en wordt er natuurlijk ook op aangekeken, als zaken niet goed gaan en wordt natuurlijk in de maalstroom meegenomen, wanneer het volk zijn onvrede kenbaar maakt. En gezien de onvrede al enige tijd toeneemt, is het meer dan logisch, dat er NPS’ers zijn die vinden dat de partij de coalitie moet verlaten, al is de ere-oudvoorzitter Runaldo Ronald Venetiaan, er op dit moment geen voorstander van, en vindt dat het Surinaamse volk juist president Chandrikapersad Santokhi moet blijven ondersteunen. De NPS verkeert in een moeilijk parket. Als de situatie in het land verder verslechtert, wordt de NPS als coalitiegenoot natuurlijk ook de gebeten hond. Als het ineens beter wordt, kan ze door te blijven, daar slechts voordeel uit putten. De groene partij staat daarom voor een moeilijke keus, die ze wel zal moeten maken. Ze zal echter pas op voorspoed kunnen rekenen, als ze in staat geraakt meer inspirerend leiderschap aan de Surinaamse kiezer te presenteren, want tot op heden is ze daar niet goed in geslaagd. Ze kan naar de mening van velen, heel wat teleurgestelde NDP’ers bij de verkiezingen van 2025 of eerder enthousiasmeren op haar te stemmen, als ze in staat is binnen haar leiding mensen aan te stellen die het charisma van haar voormalige leiders, weten te evenaren. Slaagt ze daar niet in, dan zullen de kiezers verdeeld blijven over verschillende partijen en zal de gemeenschap nog lang te maken hebben met wankele coalities, waarvan de leden achter de schermen, elkaar regelmatig in de haren zitten.