Terwijl de koers zich in de richting van SRD 30 beweegt, merken we allemaal dat het salaris steeds minder waard wordt. Intussen verdienen Surinamers in overheidsdienst minder dan 200 US-dollar per maand. Je kunt dus gewoon een schoenenwinkel binnenstappen, en je salaris op de schoen aflezen als zijnde de prijs.

Hoe willen we Surinamers motiveren, nog aan het werk te gaan? Hoe willen we jongeren motiveren, naar school te gaan? Maar de belangrijkste vraag is: hoe verwachten we dat Surinamers met zo een loon uitkomen? We zien tegenwoordig nog maar nauwelijks huurhuizen voor een bedrag minder dan 200 euro per maand. Werkt de regering er naartoe mensen dakloos te maken? Of heeft de regering liever een uitgehongerd volk? Hoe moet men na betaling van de vaste lasten, nog het werk bezoeken? Bovendien is deze maand de maand van het aanschaffen van schoolspullen, maar ook van ontspanning. Heeft onze jeugd geen recht meer op een dagje buiten de stad?

Want dat kost ons tegenwoordig ook een behoorlijk fortuin! Als de middelen er niet zijn voor ontspanning, de middelen beperkt zijn voor de aanschaf van voedsel en mensen niet genoeg over hebben om aan het werk te verschijnen, hoe willen we niet, dat men rondlopen met suïcidegedachten?

En dan vragen we ons nog af, waarom zoveel jongeren zelfmoord plegen. We zouden ons moeten afvragen, wat we ze nog te bieden hebben om voor te leven. We zouden ons moeten afvragen, wat wij niet hebben gedaan om een gouden toekomst voor ze weg te leggen.