Sinds het aantreden van de regering Santokhi zijn er presidentiële commissies geïnstalleerd. We zijn inmiddels de tel kwijt, want er komt steeds een commissie bij. Zo kondigde de president tijdens een regeringspersconferentie op 1 augustus jl. aan, een presidentiële commissie in het leven te zullen roepen om alle gronduitgiften in het Sabaku-project te onderzoeken. Een paar dagen later, op 5 augustus werd de werkgroep Ontwikkeling Winti Wai en Pontbuiten geïnstalleerd. Deze werkgroep heeft als doel zich te buigen over de problemen van de twee gebieden en binnen korte tijd zichtbare resultaten te leveren. Omdat op verschillende gebieden de problemen zich hebben opgestapeld en een dringende aanpak vereisen, heeft de regering gemeend deze onder verantwoording te stellen van een presidentiële werkgroep. De bedoeling is dat deze werkgroepen zullen werken volgens korte lijnen, waardoor de aanpak snel en deskundig kan geschieden. Hierdoor kunnen de problemen kundig, maar bovenal duurzaam aangepakt en opgelost worden. Zo zijn er in de afgelopen twee jaar ontelbaar van dit soort presidentiële commissies geïnstalleerd, waarbij wij ons afvragen als die überhaupt wel degelijk de taken uitvoeren waarvoor zij in het leven zijn geroepen. Keerpunt kan zich niet voorstellen dat er zoveel werkgroepen binnen een regering worden ingesteld, waarvan we daarnaast niet eens weten, wat het de Staat kost om deze groep mensen te vergoeden voor hun tijd en energie. Om maar een voorbeeld te geven, in juli werd er een presidentiële werkgroep Brokopondo geïnstalleerd, die zich moet buigen over de problemen in het district. De werkgroep die voor een jaar is geïnstalleerd, zal voor het uitvoeren van de werkzaamheden een bedrag van SRD 10 tot 15 miljoen beschikbaar krijgen dat in het districtsfonds zal worden gestort. Santokhi gaf toen te kennen, dat er financiën nodig zijn om het werk te doen. Wij vragen ons af, wat de werkzaamheden eigenlijk precies inhouden en hoe transparant alles geschiedt. Dit zijn slechts enkele voorbeelden van werkgroepen en in elke werkgroep zitten er mensen die waarschijnlijk wel capabel zijn, maar de grote vraag is of het echt nodig is om zoveel commissies in het leven te roepen, terwijl het werk in principe over de verschillende ministeries zou kunnen worden verdeeld.
Het moet niet een soort werkverschaffing worden, waarvan de overheid wederom een erfenis heeft van meer mensen op de betaalrol. Het werk dat in commissieverband uitgevoerd wordt, moet naar onze mening, specifiek, meetbaar, acceptabel en realistisch plaatsvinden qua doelstelling. Hierover dient transparant gerapporteerd te worden door de voorzitters aan de president en door de president aan
De Nationale Assemblee. Voornamelijk over compensatie van de leden, voorkomen van conflictenbelangen en bewaken van onafhankelijkheid, moet in de bestuurscultuur duidelijkheid komen. Tot nu toe is weinig concreet resultaat aan te wijzen van de vele benoemde commissies.
Zelfs tussentijdse rapportages, zijn moeilijk verkrijgbaar. Resultaten van de vaak beloofde evaluaties zijn naar wij vernemen, niet bekend.
Het is niet uit te sluiten, dat onzuivere motieven zoals vertraging en afschuiven van verantwoordelijkheid of omzeilen van ministeries waar de invloed minder dan gewenst is, in partijpolitieke zin, een rol spelen bij de keuze van de president voor dit instrument.
