In Suriname heerst al decennialang een grote woningnood, die door geen  enkele regering op een juiste en adequate wijze is gelenigd. Regeringen kwamen en gingen,  en zeker één beloofde in nog geen 5 jaar tijd 18.000 woningen voor het volk te bouwen en ook nog voor een redelijke prijs. Het werden er niet duizenden, maar enkele honderden en die werden ook nog aan familieleden, vrienden en  partijloyalisten toegewezen. Over de kwaliteit van deze zogeheten goedkope woningen, valt bovendien nog veel te zeggen.  Het gebruik van slechte bouwmaterialen heeft ook gemaakt, dat de bewoners die op bedenkelijke wijze in aanmerking kwamen, naderhand veel geld moesten ophoesten om de gebreken in de huizen, weg te werken.

Maar zoals gesteld, regeringen kwamen en gingen en nog steeds is er woningnood in dit land en die is alleen maar erger geworden. Een huis kopen of bouwen is momenteel voor de meeste landgenoten een onmogelijke opgave geworden door de zeer sterk gestegen prijzen voor bouwmaterialen, en natuurlijk ook de bouwkosten. Met een koers van meer dan 20 SRD voor een dollar en de hoge rentetarieven bij de banken voor een bouwlening, blijft een eigen huis voor velen nog geruime tijd een droom. Velen zien een eigen huis dan voorlopig ook niet zitten. Veel jonge mensen kunnen dan ook niet bouwen en zijn genoodzaakt, een verblijf dat je niet eens kan kwalificeren  als een nette en bewoonbare woning, te huren. En dan begint het al gelijk met de huurpenningen, die maandelijks moeten worden neergeteld.  Een verblijf is dan ook meestal ongemeubileerd en  wordt aangeboden tegen een huur in vreemde valuta. Als de wisselkoers omhoog gaat, begint de ellende pas echt goed want het equivalent voor de dollar- of eurohuur moet dan in SRD worden opgebracht. En juist daar zijn de verhuurders bij de inning van de huurpenningen gewetenloos en meedogenloos. Wie de huurverhoging niet kan opbrengen, mag zo snel mogelijk verhuizen en daar geldt geen enkel medelijden bij. Verreweg de meeste huurders  komen dan in de grootste problemen, omdat hun loon een verdere huurverhoging, niet kan dragen. Het is een hele rage geworden in dit land om onderkomens die niet eens geschikt zijn de intrek bij in te nemen, ten huur aan te bieden.  Een ander fenomeen, is dat de verhuurders  van mening zijn de huur op te mogen schroeven, wanneer ze vernemen dat nutsvoorzieningen zullen worden verhoogd. Elke verhoging vindt dan wederom op basis van  een valutabedrag omgerekend in SRD plaats. Bij de studio’s en onderkomens die worden aangeprezen als appartement, worden dollar- en eurobedragen geeist. Wie de vreemde valuta niet weet of tijdig kan bemachtigen, wordt duidelijk gemaakt, dat ze die maar moeten gaan zoeken, ongeacht wat de wisselverhouding op de geldmarkt ook moge zijn. En zo gaat de uitbuiting maar door en wordt er van staatswege niet ingegrepen, omdat de huisjesmelkers ook vaak genoeg nog politieke verbintenissen hebben en die doelbewust onderhouden. Enge particuliere belangen spelen hierbij zeker. Met de doorvoering van het zogeheten herstelplan van de regering Santokhi, houden de huurders van verblijven, woningen gemeubileerd of niet en de zogeheten appartementen, hun hart vast, want dit plan kan voor de huisjesmelkers genoeg aanleiding zijn om de zoveelste huurverhoging door te voeren. De overheid heeft daarom de taak, en wel ter bescherming van de huurders, te werken aan wetgeving die in het voordeel zal moeten gaan werken van de laatstgenoemden die al jaren achtereen op schandelijke wijze worden uitgebuit. Kijken of deze regering de euvele moed kan opbrengen, om nu echt in te grijpen, of dat ze toch de belangen van de huisjesmelkers, zal blijven beschermen.