Dat de SLM er al sinds het aantreden van de nieuwe directie en Raad van Commissarissen, alles aan doet om een totaal faillissement te voorkomen, is in de afgelopen bijna twee jaar overduidelijk geworden. Een bedrijf dat met een schuld is achtergelaten van 100 miljoen dollar en al geruime tijd zonder vloot zit, heeft volgens velen maar weinig overlevingskansen. En toch ziet de huidige directie mogelijkheden, om door middel van zware bezuinigingen, afvloeiing van overtollig personeel en het leasen van vliegtuigen, bepaalde vliegroutes open te houden. Recentelijk werd ook nog besloten, de route naar Bélem en Trinidad vice versa niet langer te bevliegen. Er blijven dan niet veel meer mogelijkheden regionaal open. Miami en de Nederlandse Antillen zullen dan nog wél open gehouden worden met ingehuurde toestellen. De Mid-Atlantische route (Amsterdam-Paramaribo vice versa), die altijd een lucratieve aangelegenheid voor de SLM is geweest, probeert de directie open te houden, maar zal dan wél over een eigen geleasde kist moeten kunnen beschikken. Daar focust de leiding van de SLM nu voornamelijk op. Aan een merger met een andere maatschappij, is tot op heden niet besloten. Ook is men nog niet zover, om tot privatiseren van de maatschappij over te gaan, ofschoon de SLM al behoorlijk lang in gevaarlijk vaarwater verkeert. De inkomsten zijn nog steeds niet wat ze zijn moeten en daardoor worden salarissen niet op tijd betaald en is het nog aanwezige personeel recentelijk zelfs meegedeeld, dat er geen vakantiegeld, hoeft te worden verwacht. Ook bij de nog in dienst zijnde piloten, die al geruime tijd geen vlieguren meer hebben kunnen maken, heerst ontevredenheid, omdat ook zij niet het verwachte loon uitbetaald krijgen. Kan eigenlijk ook niet anders, als er niet met eigen geleasde vliegtuigen, wordt gevlogen. Maar door het verder inkrimpen van de vliegroutes en het bijvoorbeeld niet kunnen betalen van vakantiegelden, neemt het sluimerende onbehagen bij het personeel, wél enorm toe. Het is niet onbegrijpelijk dat het personeel de bui al behoorlijk ziet hangen. De komende maanden zullen moeten uitmaken, of de ingezette reddingsacties van directeur De Haan en zijn managementploeg, succesvol zijn geweest. De grootste aandeelhouder, de Staat Suriname, kijkt zonder meer vol belangstelling toe, hoe het allemaal zal uitpakken met de national carrier. Ook voor Suriname zijn imago is het van belang, dat de SLM niet totaal ter ziele gaat. De maatschappij is namelijk decennialang onze nationale trots geweest en vertegenwoordigde een wezenlijk visitekaartje. Het zou zonder meer erg sneu zijn als de SLM failliet gaat door tal van zaken, die niets met goed management te maken hebben gehad, maar meer met politieke bemoeienis, nepotisme, corruptie en pure oplichterij door de vorige machthebbers. Als de huidige directie er alsnog in slaagt de SLM uit het slob te trekken, moet er daarna zeker op worden toegezien, dat het bedrijf voortaan correct bestuurd blijft en dat de slechte invloeden en bemoeienissen die niets te maken hebben met luchtvaart, buiten de deur blijven.