“Op dit moment is de focus in het Oosten. Initieel is de planning om hier te blijven voor een jaar of twee. De situatie is wat gekalmeerd vergeleken met februari, maar we houden ons hart vast. Afhankelijk van de situatie maak ik mijn eindbesluit”, aldus Jason Choi, de Surinaamse staatsburger die momenteel in Oekraïne zit.

Februari
Choi, heeft sinds de oorlog is gestart in Oekraïne getracht steeds updates met betrekking tot zijn situatie te delen op zijn Facebookpagina. Ook heeft hij op bepaalde momenten zelf contact gehad met de redactie van De West, waardoor er al verschillende berichten zijn gepubliceerd die zijn ervaringen in Oekraïne hebben beschreven. In een van zijn eerste berichten liet hij weten, dat hij werd geconfronteerd met bommen en explosies sinds Rusland (onterecht) de oorlog aan Oekraïne heeft verklaard. In die periode hoorde hij elke dag raketten, explosies en straaljagers die boven zijn hoofd vlogen. Ook maakt hij mee dat er ‘aardbevingen’ werden veroorzaakt door explosies in de buurt. “Bij elke tik op de klok, denk ik bij mezelf of ik levend terugkom of zelfs terugkeer naar mijn eigen land, naar mijn familie. De meeste luchthavens zijn gesloten of zo niet, volledig vernietigd”, schreef Choi in februari.

Maart
In maart liet Choi weten, dat het de laatste tijd een enorme uitdaging was, vanwege de geëscaleerde situatie in Oekraïne die met de dag erger werd. “De aanhoudende “oorlog” valt niet langer onder het internationaal humanitair recht. Eigenlijk nooit geweest vanaf het begin, vandaar de woorden: onterechte agressie. Het Russische leger is begonnen te schieten op niet-militaire objecten zoals civiele gebouwen, scholen, ziekenhuizen en zelfs burgers”, stelde Choi. Van sommige gebeurtenissen was hij zelf getuige geweest. “Ja, dit is de harde en wrede realiteit. Huizen worden volledig verwoest door de Russen met behulp van raketten”. Hij vertelde in maart, dat de dagelijkse explosies in de buurt van zijn huis luider en luider werden tot het punt waarop hij figuurlijk zou impliceren dat Russische raketten hem op elk moment bij de voordeur zouden begroeten. De luchtsirenes gingen steeds vaker af. “Op 2 maart ontving ik een cruciale waarschuwing van betrouwbare bronnen om Kiev onmiddellijk te verlaten. Er ging geen seconde voorbij en iedereen pakte zijn benodigde spullen in. Ik ben aangespoord om te evacueren naar het westen van Oekraïne, waar het (voorlopig) veilig is. Ik heb minimaal 48 uur achter elkaar gereisd zonder slaap. Het was die dag rond 17.00 uur toen we vertrokken. We moesten om 20.00 uur op onze locatie zijn voor de volgende bombardementen. Dit is niet je dagelijkse routine waarbij je wakker wordt met het strekken van je benen en armen, gevolgd door tandenpoetsen, douchen en je voorbereiden op je werk. Niets was zeker. Op onze weg ‘s nachts had de weg geen verlichting, we bleven rijden en bochten nemen in totale duisternis in de ijzige winterkou. We wisten gewoon dat we door moesten gaan. We hebben vaak een nieuwe toewijzing gekregen, simpelweg omdat er geen plaatsen waren om te verblijven. Veel plaatsen waren al gevuld met vluchtelingen. Toen ik dagen later op onze eindbestemming aankwam, was ik mentaal en fysiek volledig gebroken”, aldus Choi. Tijdens zijn vlucht had hij vernomen, dat er mede-Surinaamse broeders en zusters in Rusland zijn. “Van deze kant bid en hoop ik dat jullie allemaal veilig en wel zijn.”