Guyana is met de enorme betrokkenheid van de Amerikaanse oliemaatschappij Exxdon, begonnen met de exploitatie van zijn aardolierijkdommen in zijn offshore areaal. Volgens de gegevens verstrekt na de vondst van de aardolievoorkomens in ons westelijk gelegen buurland, zijn die minstens even groot als die van het buurland Venezuela. Deze aardolie-exporten van Guyana zullen een grote vooruitgang tot gevolg hebben. Guyana staat echter voor wat betreft de aardolie-industrie in zijn kinderschoenen en zal veel kader nodig hebben om het land tot grote hoogte te brengen. Gespecialiseerd kader op vele vlakken heeft het land momenteel nodig om de economie alvast op te vijzelen en in hogere versnelling te brengen. Men is dan ook gestart met het afromen van kundige mensen in omliggende landen. De Guyanese regering is alvast aan het shoppen in landen die al een behoorlijke of betrekkelijke ervaring hebben bij de winning van aardolie. Men tracht Trinidadianen naar Guyana te lokken en is ook begonnen binnen ons eigen Staatsolie. Men belooft  specialisten in de aardoliesector gouden bergen om in Guyana te komen werken. In ons land en op Trinidad, lopen kundige mensen rond met veel ervaring in de aardolie-industrie en die tracht de Guyanese regering thans af te romen.

De lieden van Staatsolie die nu richting Guyana wensen te gaan, vergeten dat we binnen drie jaar ook beginnen met de export van aardolie en aardgas en dat Suriname dan ook veel sneller in de economisch financiële lift kan komen. Je eigen land verlaten, omdat men je extern een paradijs belooft, pakt vaak genoeg totaal verkeerd uit. Vooral als we naar de politieke verhoudingen en de etnische animositeit in het westelijk gelegen buurland kijken. Daar moet goed over nagedacht worden. Maar niet slechts in de oliesector heeft Guyana ruim onvoldoende kundige werkkrachten. Men tracht ook uit andere sectoren van onze economie, mensen af te romen en dan vooral in de bouwsector. Ook deze mensen die hier wensen op te breken, moeten daar goed over nadenken. Bij de bouw van de raketbasis in Kourou, Frans-Guyana, dachten ook heel wat landgenoten het in het oostelijk gelegen buurland te maken. Velen kwamen met hangende pootjes terug naar Switi Sranang, omdat na de vestiging van een nieuwe tweede stad Kourou in Frans-Guyana, het leven daar toch niet zo aangenaam bleek. Onlangs zijn twee Guyaanse ministers ook onaangekondigd hier gearriveerd om binnen de zogeheten diaspora, mensen op te roepen terug te keren naar Guyana. Keerpunt is benieuwd hoe die mensen die al vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw hier wonen, zullen reageren op deze opmerkelijke ronseling binnen de Guyanese diaspora. Denkt men binnen de Guyanese regering, dat bijvoorbeeld mensen met een Guyaanse achtergrond die bijvoorbeeld al jaren in Canada, het Verenigd Koninkrijk en de VS wonen, terug zullen komen naar Guyana, dat niet bepaald goed georganiseerd is en nog veel moet leren om te kunnen tippen aan de voormelde drie landen? Een beroep doen op de diaspora, kan wat opleveren, maar men moet daar niet al te veel van verwachten. Rekenen op de diaspora kan namelijk behoorlijke teleurstelling tot gevolg hebben, vooral wanneer het gaat om het terug kanaliseren van door de diaspora vergaarde harde valuta. De voorbeelden liggen er te over.