Uitingen van liefdadigheid zullen bij vrijwel niemand met afkeuring worden bejegend, maar het mag daarbij nimmer zo zijn, dat ze op een ongeorganiseerde wijze plaatsvinden en zelfs voor chaos en verloedering op historische locaties zorgdragen. Niemand kan bezwaar hebben tegen de verdeling van voeding en drank aan mensen die dakloos zijn geraakt, of een zwervend bestaan leiden, om welke reden dan ook. Maar in elke maatschappij dient er ordening te zijn en moeten regels nageleefd te worden. Wanneer er een situatie van sociaal-economische misère in een land ontstaat, is het vaak zo, dat verarming optreedt en velen daardoor geraakt worden.

Dat is in Suriname ook niet anders. Het aantal daklozen en mensen met een zwervend bestaan, is de afgelopen jaren aanzienlijk toegenomen. Mensen die nergens meer terecht kunnen en voor voeding en drank van derden en liefdadigheidsinstanties afhankelijk zijn geworden, dienen geholpen te worden. De overheid heeft daar klaarblijkelijk de middelen niet voor en laat het oogluikend toe, dat burgers en instanties voor eten en drinken voor deze doelgroep zorgen. Dat gebeurt op verschillende momenten op dagbasis. Zoals eerder gesteld, is daar geen bezwaar tegen en biedt deze vorm van liefdadigheid een uitkomst voor deze mensen. Wat echter niet door de beugel kan, is dat de bedeling van voedsel en drank op nog geen honderd meter van het hoogste College van Staat, De Nationale Assemblee, plaatsvindt en ook in het oudste gedeelte van onze hoofdstad. En daar moet verandering in gebracht worden. De overheid dient haar zaakjes beter en nauwgezet te organiseren, alvorens ze drastische maatregelen neemt. Jaren achtereen heeft ze niet ingegrepen, toen het duidelijk werd, dat bijvoorbeeld de Waterkant, een vaste verblijfplaats voor daklozen en zwervers aan het worden was. Bezoekers van onze hoofdstad, waaronder toeristen, kunnen al tijden niet meer rustig verpozen aan de Waterkant zonder daarbij lastig gevallen te worden. Het is dan ook begrijpelijk dat men de concentratie van daklozen en zwervers aan de Waterkant, wenst op te heffen. De overheid had eerst in overleg met de personen en instanties die voor de voedselvoorziening van daklozen en zwervers moeten treden, om zo te komen tot een betere  en minder aanstootgevende locatie, voor de distributie op dagbasis, om vervolgens de Waterkant en enkele andere delen van de stad als verboden zones af te kondigen. Door een verkeerde aanpak van het vraagstuk zijn deze slecht bedeelde mensen nu behoorlijk boos en dat valt te begrijpen, want ze rekenen elke dag op hun maaltijden. De overheid moet dit vraagstuk op de juiste wijze aanpakken, dan behoeft er geen frictie te ontstaan. Wat deze doelgroep wel moet begrijpen, is dat bepaalde historische delen van onze hoofdstad niet als permanent verblijf kunnen worden gezien en dat de occupatie van overdekte stallen met een afwijkende bestemming, niet kan worden geaccepteerd. De districtscommissaris van Paramaribo-Noord-Oost, dient naar onze mening, zo spoedig mogelijk tot een goede en werkbare oplossing van deze slepende kwestie te komen.