Na tien jaren van een NDP-bewind onder leiding van Bouterse, trad in juli van dit jaar, een nieuwe coalitieregering onder leiding van president Chandrikapersad Santokhi aan. De laatstgenoemde deed in de verkiezingscampagne vele beloften, die grote veranderingen in Suriname tot stand zouden brengen en die waren verankerd in de slogan: ‘Wo set ing’. Met deze slogan aangevende, dat tal van zaken die grandioos fout zijn gegaan tijdens de regeringen Bouterse, wederom op het juiste spoor gebracht zouden worden. Maar Santokhi had nimmer kunnen bevroeden, dat wat hij met name aan financiële schade zou aantreffen, zo omvangrijk en bijna dodelijk zou zijn voor elk kabinet, dat van de regering Bouterse zou overnemen.  Reusachtige tekorten op de begroting en daarenboven een schuldenberg, opgebouwd uit lokale en buitenlandse kredieten, die toch op de een of andere manier terug moeten worden betaald en dat allemaal tegen de zeer geringe en zelfs teruglopende staatsinkomsten. En juist bij deze aangerichte financiële ravage, pakten de ratings bij Standard&Poor’s, Fitch en Moody’s, totaal verkeerd uit voor Suriname.  We zijn door de CCC ratings, nog net niet in een default positie beland en kunnen dat volgens ingewijden slechts voorkomen door  stringente maatregelen te treffen en zelfs misschien noodgedwongen, het pad van het Internationaal Monetair Fonds, IMF, op te gaan. Niemand anders dan de regering Bouterse en haar gevoerde financieel-economisch en monetair wanbeleid,  heeft dit land de huidige rampzalige positie opgeleverd. Dat moet men binnen deze gemeenschap heel goed beseffen en niet nu reeds zwaar ontevredenheid ventileren en zelfs trachten, de toenemende misère waarin we ons momenteel bevinden, toe te schrijven aan het niet snel kunnen verlichten van de sociaal-economische en financiële ellende, waarin we ons nu nadrukkelijk bevinden. Afbreken gaat heel snel, maar herstel niet. Wat in tien jaar tijd naar de bliksem is geholpen, corrigeer je zeker niet binnen enkele maanden. Dit volk zal er rekening mee moeten houden, dat een opleving c.q. economische groei van enkele punten, minimaal twee tot drie jaar duurt. Daar kan niemand omheen en vooral niet wanneer er zware IMF-eisen zullen worden doorgevoerd. Een punt waar het kabinet Santokhi resoluut mee zal moeten kappen, is het continueren van zeer hechte banden met landen, die als niet-democratisch kunnen worden aangemerkt, maar wel grote bemoeienis wensen te hebben in onze binnenlandse aangelegenheden en vervreemding wensen te bewerkstelligen met staten, die wél democratisch zijn en voor ons veel meer zouden kunnen betekenen. Staten als Cuba, Venezuela, Servië, Iran en Nicaragua, kunnen ons maar nauwelijks vooruitgang bezorgen. En China en Rusland zijn er slechts op uit, hun invloed en commercie in de regio te verbreden en zullen er dan ook alles aan doen, de historische banden die wij hebben met westerse staten zoals Nederland en de Verenigde Staten, te doorbreken en of te frustreren. Tijdens en na het bezoek van minister Mike Pompeo van de Verenigde Staten van Amerika aan ons land, hebben niet slechts wij, maar ook de Amerkanen en hun westerse bondgenoten, goed gezien wat voor vlees noch vis benadering wij binnen onze buitenlandse politiek huldigen.

Een buitenlands beleid waarbij wij niet durven kiezen en paal en perk stellen, zoals  grote landen als Brazilië en Columbia dat wel hebben willen doen in de kwestie Venezuela, en nu reeds heeft ook Panama zijn tanden laten zien, door geen enkel Venezolaans vliegtuig meer landingsmogelijkheden te bieden op zijn grondgebied.` Maar beseft de Surinaamse regering onder leiding van Santokhi, wel dat niet minder dan vijftig landen op deze aardbol, het regiem van Maduro af blijven wijzen en vooral met nadruk na zijn frauduleus gehouden verkiezingen, en dat men Suriname ook een ‘cold-shoulder’ zal bezorgen als het om steun en of toekomstige buitenlandse investeringen zal gaan. Regeringen van grote westerse landen zullen helemaal niet geneigd zijn, de ondernemingen in hun land aan te moedigen in de richting van Suriname te kijken, als het om investeringen gaat, zolang we de vrijages met de usurpator Maduro continueren en wij warme relaties blijven onderhouden met de mensenrechtenschenders in Cuba, China, en het geboefte in het Kremlin onder leiding van Vladimir Putin. Denkt men nou werkelijk, dat de bilaterale relaties met de verschillende westerse staten wederom op een hoog vriendschappelijk niveau zullen belanden, zolang we ons met allerlei geteisem en volksonderdrukkers, blijven inlaten. Wat wij nu reeds durven stellen, is dat de daadwerkelijke investeringen waar wij vooral nu grote behoefte aan hebben uit voornamelijk westerse democratische staten, zullen uitblijven.  En als we ons niet vergissen, streeft dit kabinet toch naar het doen van gezonde business met landen en bedrijven die er niet slechts op uit zijn, de zaak hier wederom te komen plunderen en ons wederom maken tot wingewest.

*****

De afgelopen tien jaar en wel onder het regiem van de NDP, met als president Bouterse, hebben zich heel vreemde zaken voorgedaan. Bijvoorbeeld met betrekking tot de grondwettelijke doelstelling van het Nationaal Leger, hebben zich zeer afkeuringswaardige zaken voltrokken. Het Nationaal Leger heeft tot taak de nationale soevereiniteit en de territoriale integriteit van Suriname te beschermen en verdedigen, maar vanwege het ministerie van Defensie werden in de afgelopen 10 jaar militairen misbruikt voor zaken, die niets met de grondwettelijke taakstelling van de grootste gewapende macht van doen hadden. Het bewaken van particuliere objecten tegen betaling in vaak vreemde valuta en ook het beveiligen van goudconcessies en skalians van NDP-topfiguren en aan de partij gelieerde elementen, vond op grote schaal plaats. De verdiende penningen belandden in de zakken van de opdrachtgevers binnen het Nationaal Leger en vaak ook nog van figuren binnen Defensie. Ook elementen die helemaal geen recht hadden op beveiliging, maar wél de paarse partij ondersteunden, kregen militaire beveiliging en dat allemaal met wapens van de staat en op kosten van de belastingbetaler. Maar na juli van dit jaar en de machtsoverdracht aan de regering Santokhi, zou men gevoeglijk mogen aannemen, dat hieraan een eind zou worden gebracht. Nou, naar wij vernemen, worden militairen nog steeds inclusief hun bewapening ingezet bij burgers die hier helemaal geen recht op hebben. Wij vernemen uit kringen van het Nationaal Leger, dat de burger en ex-NDP’er André Misiekaba, nog steeds militaire bewaking geniet. Ook zou de bushouder G. uit het district Para, nog dagelijks militaire bewaking krijgen en wel op twee locaties. Als de regering  wenst te bezuinigen en de onvrede binnen het Nationaal Leger reduceren, dan moet ze een eind brengen aan deze geschapen wantoestanden.