De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, Michael Pompeo, bracht op donderdag een bezoek van enkele uren aan ons land en had gedurende zijn korte verblijf, overleg met president Santokhi en zijn ambtgenoot Albert Ramdin van buitenlandse betrekkingen.

Opvallend is dat de Amerikaanse minister al na enkele maanden na de gehouden verkiezingen en het in juli aantreden van de regering Santokhi, de stap onderneemt Suriname te bezoeken. Eigenlijk niet helemaal vreemd, omdat het voor een ieder duidelijk moet zijn dat de regering van de Verenigde Staten van Amerika vanaf de staatskundige onafhankelijkheid van Suriname, wel diplomatieke betrekkingen met ons land heeft onderhouden, maar dat in de afgelopen decennia die relaties wel de nodige ups en downs hebben gehad waarbij er gedurende de periode 2010-2020, wel een bekoeling te constateren was.

Had naar onze mening alles te maken met de regering onder leiding van Desi Bouterse, die steeds verder en intensiever de betrekkingen met niet-westerse staten wenste te verstevigen en Suriname daardoor in een isolement manoeuvreerde. Vooral de betrekkingen met China, Cuba, Venezuela en de schurkstaat Rusland, deed het imago van Suriname bij het democratisch gezinde en ingestelde westen, zeker geen goed. De voortdurende vijandige houding van de regering Bouterse ten opzichte van Nederland, al-leen omdat meneer Bouterse een probleem heeft met de Nederlandse justitie, maakte ons land binnen de Europese Unie er niet populairder op.  Doordat de regering Bouterse steeds verder in financiële problemen geraakte door haar wanbeleid, noopte haar zich steeds verder en intensiever vast te klampen aan een land als China, dat zich minder druk maakt over het schenden van mensenrechten en het betrokken zijn van politiek leiders bij de grensoverschrijdende criminaliteit. Juist dit soort landen worden omarmd om de invloed van Beijing aanmerkelijk te kunnen vergroten en daar werd gretig gebruik van gemaakt. De verkiezingen van mei van dit jaar en het wegstemmen van de NDP van Bouterse, hebben de deur geopend tot het wederom herstellen van de banden met westerse landen, waaronder de Verenigde Staten van Amerika en Nederland, en de banden met andere landen van de Europese Unie, wederom strakker aan te halen. Dat zulks tot groot ongenoegen van de oude vrienden van Bouterse leidt, behoeft geen uitvoerig betoog.  Michael Pompeo, Secretary of State van de Verenigde Staten van Amerika, heeft de gelegenheid gelijk benut om de deur die open is gezet door de regering Santokhi in het kader van het bereiken van betere relaties met de VS, gelijk aangegrepen en dat gedemonstreerd met zijn korte bezoek aan ons land.  Het zit de regering Trump al geruime tijd heel hoog dat de invloed  van de Communistische Partij van China, steeds groter wordt op het westelijk halfrond waar ons land deel van uitmaakt en daar is ze zeker van plan een stokje voor te steken. Pompeo heeft ook heel duidelijk laten merken dat men op dit halfrond zich beter moet gaan realiseren wat de regering van China in petto heeft voor de landen waar ze zogenaamd grote investeringen pleegt en steun verleent. Steun die altijd wel een bedoeling heeft en die niet zomaar wordt verleend. Keerpunt is hierbij van mening, dat voor niets de zon opgaat en dat Beijing voor alles dat ze hier doet, een tegenprestatie verlangt of dat nou in de vorm van hout of andere grondstoffen gaat, ze verlangt er iets voor terug. En dat dient de regering Santokhi die beschikt over beleidsmedewerkers die de internationale politiek en haar verhoudingen goed volgen en kennis over dragen, zich goed te realiseren. Pompeo heeft een boodschap overgebracht en eigenlijk aan de nieuwe Surinaamse regering duidelijk gemaakt, hoe ze bepaalde ontwikkelingen ziet en graag de verandering geïmplementeerd wenst. Voor wat betreft Venezuela heeft Suriname dan nog geen hard standpunt ingenomen, maar door de VS wordt zeker van ons land verwacht, dat we ons anders gaan opstellen tegenover het  mensenrechtenschendende regiem van de dictator Nicolás Maduro in Caracas, die Venezuela totaal de vernietiging in heeft gewerkt.  Goede en vruchtbare en tot voorspoed leidende steun van Washington, zal zeker ook afhangen van onze toekomstige houding ten opzichte van Venezuela. Ook kijkt men met argusogen, hoe wij ons gaan opstellen tegenover de andere oude en hechte vrienden van de regering Bouterse. Vrienden die het zeker niet nauw nemen met het respecteren van de mensenrechten en die zelfs op vreselijke en aanhoudende wijze schenden. Dat een hier ter stede vertoevende ambassadeur van China, woedend is over de uitlatingen van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken, gedaan tijdens zijn korte bezoek aan ons land, deert zeker ons niet. Het zijn uitlatingen die betrekking hebben op de toch al gespannen relaties tussen Beijing en Washington.  Maar dat Pompeo niet helemaal ongelijk heeft gehad met zijn stellingen, kunnen wij wel onderstrepen. Wie in dit land een beetje om zich heen kijkt en over een goed analytisch vermogen beschikt, moet wel toegeven dat de regering Bouterse, zich op zeer nadrukkelijke en aanstootgevende wijze, in de schoot van Beijing heeft geworpen in de afgelopen tien jaar. Een beleid dat uiteindelijk onherroepelijk ertoe zou leiden dat Suriname in een vazal van China zou veranderen. En juist omdat wij de nationale soevereiniteit van dit land en de territoriale integriteit nimmer dienen prijs te geven, moet 25 mei 2020 als een verlossing gezien worden. De regering Santokhi dient er dan ook alles aan te doen om op behoedzame wijze, gezonde diplomatieke relaties met democratisch ingestelde staten te optimaliseren  en  ervoor zorg te dragen, dat geen enkel dictatoriaal bewind ons het mes op de keel komt leggen en via tal van chantagemethoden, ons in gijzeling neemt.