Uit alles blijkt dat de leiding van de Nationale Democratische Partij, NDP, het maar niet kan verwerken dat het Surinaamse volk bij meerderheid, haar heeft weggestemd op 25 mei van dit jaar. Een afgang van 26 zetels naar 16 zetels die haar geen andere mogelijkheid heeft geboden, dan plaats nemen in de oppositiebanken. Op het moment dat je te maken hebt met een dergelijke afgang, moet je je daarbij neerleggen en zonder tal van eisen en verkapte dreigementen, de macht overdragen, en de winnende partijen in de gelegenheid stellen nieuw beleid uit te stippelen en uitvoeren. Een beleid dat erop gericht zal moeten zijn, de enorme puinhoop die je er als NDP van gemaakt hebt, op te ruimen. Het kan daarbij nimmer zo zijn, dat je aandringt op het tekenen van een of andere overeenkomst of verkapt verdrag, dat je als verliezende partij alsnog in de gelegenheid stelt, een vinger in de pap te hebben bij het verdere bestuur van dit land. Bij het verlies van de verkiezingen heeft het volk overduidelijk het signaal gegeven, dat het van je af wenst te zijn en zeker niet je verdere bemoeienis krijgt in het reilen en zeilen van het te voeren regeringsbeleid. Coalitie is regeren, oppositie is toekijken en in positieve zin, je bijdrage leveren door de gang van zaken kritisch te begeleiden en zeker niet door voortdurend te ondermijnen. Maar wat zien we al gelijk vanaf de eerste dag dat het kabinet Santokhi heeft overgenomen? Sabotage en destabilisatiepogingen op een bijna niet te beschrijven schaal. Dat de NDP heeft meegewerkt tot een soepele overgang van het bestuur naar het kabinet Santokhi, is binnen de democratische verhoudingen niet meer dan normaal en zelfs de plicht van een demissionair kabinet, in dezen onder leiding van dezelfde dictatoriaal ingestelde Desi Bouterse. De NDP heeft de verkiezingen verloren en moet als sportieve entiteit binnen het politieke veld, haar verlies gewoon dragen en niet voortdurend de huidige coalitie blijven hinderen cq ondergraven. Het laatste, omdat zulks slechts meer nadeel en vertraging in de ontwikkeling van dit land tot gevolg heeft. De NDP en Bouterse in het bijzonder, steken geen moment onder stoelen of banken, dat ze zwaar gekant zijn tegen het herstel van de bilaterale en diplomatieke betrekkingen met het voormalige moederland. Velen denken dat de aversie van de NDP en haar voorzitter komt door het probleem dat Bouterse al decennialang heeft met de Nederlandse justitie, maar daar gaat het momenteel maar ten dele om. De NDP weet, dat het financiële moeras dat ze heeft achtergelaten voor de regering Santokhi, haar het normaal werken c.q. besturen, vrijwel onmogelijk maakt. Maar als dit vraagstuk ten dele wordt ondervangen door financiële hulp vanwege Nederland in welke vorm dan ook, het coalitiekabinet Santokhi meer ademruimte zal krijgen en zeker in staat zal zijn politiek te overleven en ons land uit de worggreep van de zich recalcitrant opstellende NDP, zal halen. De NDP en Bouterse zijn gewoon doodsbang voor de financiële kracht van Nederland en zijn bereidheid de regering Santokhi onder de huidige penibele omstandigheden, te hulp te schieten. Heeft allemaal niets te maken met een eventueel bezoek van de Nederlandse koning aan Suriname, dat nu helemaal niet ter sprake is. Koning Alexander zal naar onze mening, onder de huidige omstandigheden zeker niet happig zijn een bezoek aan het voormalige rijksdeel te brengen. Bouterse en zijn NDP moeten er maar aan gaan wennen, dat ze naar de oppositiebanken zijn verwezen en niet door allerlei prietpraat trachten het volk tegen de huidige regering op te hitsen. Er worden fouten gemaakt, dat valt niet te ontkennen, maar hoeveel ernstige fouten en zelfs criminele handelingen, zijn er de afgelopen tien jaar niet door het regiem Bouterse CS gemaakt. Laten we het daar maar niet over hebben, want dan zijn we nog tijden bezig die aan te halen.