Suriname heeft op 25 mei van dit jaar de NDP-regering onder leiding van Desi Bouterse, resoluut afgewezen. De afwijzing heeft hoofdzakelijk als oorzaak gehad, het desastreuze financieel-economische beleid dat gevoerd is en doorspekt geweest van verspilling, corruptie, zelfverrijking van partijbonzen en aan hen gelieerden en regelrechte diefstal van het volksvermogen. De afwijzing had in mindere mate te maken met het door de regering Bouterse gevoerde buitenlandse beleid en de relaties die zij wenste met buitenlandse regeringen wenste aan te knopen, bestendigen en of verstevigen. Maar het behouden, aanknopen en verstevigen van relaties met bepaalde mogendheden, kan wel negatieve effecten sorteren bij een verdere en snelle ontwikkeling van je land en daar heeft de regering Bouterse in veel opzichten Suriname, doelbewust tekort in gedaan. Reeds bij het aantreden van de regering Bouterse in 2010, presenteerde zij de zogeheten ‘cold shoulder’ aan ons voormalige moederland Nederland, omdat  Bouterse een groot probleem heeft met de Nederlandse justitie wegens een verstekveroordeling  voor drugshandel. En omdat Nederland moet worden gezien als een belangrijk lid van de Europese Unie en de Noord-Atlantische Verdrags Organisatie, NAVO, was het niet vreemd, dat Suriname ook door de andere lidlanden, via een gewijzigde bril werd bekeken. Wie een cold shoulder presenteert aan een EU-lidstaat, moet ook niet verwachten dat je binnen deze hechte kring van belangenstaten, je als klein land groots zal worden ontvangen of verwelkomd. Ook de poort naar Europa die het regiem Bouterse via Frankrijk zocht, heeft niet de beoogde vruchten afgeworpen. Bouterse kon en kan dan een probleem hebben met Nederland, maar het Surinaamse volk zeker niet. Het is Bouterse dan ook nimmer gelukt, de historische banden met Nederland en familiebanden van Suri’s in Nederland te verbreken. Wat Bouterse wel heeft veroorzaakt, is dat Suriname door zijn buitenlands beleid in de afgelopen 10 jaar, steeds verder in een isolement geraakte, door het aanpappen met niet-democratische en zelfs schurkenregiems, die wél bereid waren een helpende hand te bieden aan een regering die steeds verder en wel financieel-economisch, in de verdrukking geraakte. Zo zagen we dat er intensieve vrijages met Venezuela, Cuba, Nicaragua, China, Equatoriaal Guinea, Servië en zelfs de schurkenstaat Rusland werden verstevigd, zo niet aangehaald. Grootschalige en behoorlijke wurgleningen werden bij enkele van deze landen gesloten, simpel omdat de deuren bij andere landen niet langer op een kier stonden, en gewoon potdicht bleven. Tot bevreemding van velen bleven meneer Bouterse en zijn NDP-kliek, het misdadige en dictatoriale regiem van Nicolás Maduro door dik en dun steunen en wel zovele malen binnen meetings van de OAS. Maduro, die zijn gehele land  in elk opzicht naar de verdoemenis heeft geholpen, en het volk  tot op heden met steun van de corrupte en drugsgerelateerde militaire leiding van het land blijft onderdrukken, kon geen kwaad voor Bouterse doen. Het leed van de Venezolaanse bevolking liet Bouterse wellicht koud. We hebben nu bijna een maand een andere regering, geleid door president Santokhi, en zowel nationaal als internationaal wordt vol belangstelling gekeken wat voor buitenlands beleid deze democratisch gekozen regering van Suriname zal voeren ten aanzien van het criminele en ondemocratische regiem van Maduro in Venezuela. We hebben decennia achtereen diplomatieke relaties met dit land onderhouden en verwachten niet, dat we deze zullen verbreken. Wat wij wél van de regering Santokhi verwachten, is dat die uit een geheel ander vaatje zal gaan tappen wanneer het om de relaties met het regiem Maduro gaat. Verwacht wordt dat ook Suriname zich zal voegen bij de ruim 50 landen die Maduro als onrechtmatig president van Venezuela zien en dat ook duidelijk hebben gemaakt. Een standpunt dat niets te maken heeft met inmenging in de binnenlandse aangelegenheden van dat land, maar alles met de onrechtmatigheid van het aanblijven van een omhooggevallen buschauffeur, die meent uit eigen politiek machtsbehoud, een geheel volk te kunnen en mogen blijven mishandelen. Wij verwachten dan ook een gewijzigd buitenlands beleid van het kabinet Santokhi, als het gaat om de diplomatieke relaties met Venezuela. De druk op Maduro moet worden opgevoerd, zodat de democratie in dat land wederom en totaal kan worden beleefd, want dat is al geruime tijd zeker niet het geval.